Η κ. Σοφία Γούναρη είναι κύρια ερευνήτρια του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας του Ινστιτούτου Μεσογειακών & Δασικών Οικοσυστημάτων το οποίο συστεγάζεται με την Γενική Διεύθυνση Δασών, του Υπ. Περιβάλλοντος, μέσα στο πάρκο Ιλισίων, στην Αθήνα.
Η κ. Σοφία Γούναρη στα μελίσσια του Εργαστηρίου Μελισσοκομίας.
Το Εργαστήριο όπως είναι λογικό διαθέτει μελίσσια, μελισσοκομική έρευνα κάνει άλλωστε. Ένας δασοφύλακας λοιπόν στο πλαίσιο της περιπολίας του, για την προστασία των δασών (!!!), βρέθηκε στο κέντρο της Αθήνας και θέλησε να ελέγξει εάν τα πάρκα της πόλης είναι προστατευμένα…
Αφού είδε λοιπόν τα μελίσσια, ρώτησε τους συναδέλφους του, ποιος είναι ο μελισσοκόμος που κερδοσκοπεί σε βάρος του δάσους και αυτοί του έδωσαν το όνομα της κ. Γούναρη. Έτσι, χωρίς ιδιότητα και χωρίς να του πουν που ανήκουν τα μελίσσια.
Ως υπεύθυνος εργαζόμενος λοιπόν έκανε προσωπική μήνυση στην κ. Γούναρη για άσκηση μελισσοκομίας μέσα σε αναδασωτέα περιοχή. Βασιζόμενος μάλιστα σε διάταγμα του 1972 με το οποίο είχε κηρυχθεί το πάρκο Ιλισίων αναδασωτέα περιοχή. Αν και κατατέθηκε απάντηση από το Εργαστήριο Μελισσοκομίας, ο συγκεκριμένος υπάλληλος της Δασικής Υπηρεσίας επανήλθε στέλνοντας έγγραφο με θέμα «Πρόσκληση για κατεδάφιση – απομάκρυνση αυθαιρέτων κατασκευών – εγκαταστάσεων»…
Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι ο χώρος του Ινστιτούτου είναι περιφραγμένος με φυλάκιο και φύλακα στην είσοδο. Το πάρκο είναι πυκνοφυτεμένο με πεύκα, χαρουπιές, κουτσουπιές και ευκαλύπτους και σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζεται από κατοίκους ή περιπατητές, ενώ η απόσταση των μελισσιών από τα μονοπάτια που βρίσκονται έξω απ’ την περίφραξη είναι πάνω από 100 μέτρα.
Η κ. Γούναρη θα «τραβήξει» το θέμα όσο μπορεί και τα μελίσσια δεν θα μετακινηθούν από εκεί γιατί όπως δηλώνει έχει υποχρέωση στις μέλισσες, στην επιστήμη που υπηρετεί αλλά και στους μελισσοκόμους ώστε να μην δημιουργηθεί «δεδικασμένο». Αυτή τη στιγμή διενεργείται εισαγγελική έρευνα.
Κάπου εδώ όμως τίθεται το θέμα, μας καλύπτει ο νόμος 6238 του 1934; Και τελικά που επιτρέπεται να τοποθετούμε μελίσσια; Η απάντηση λοιπόν είναι πρακτικά ΠΟΥΘΕΝΑ. Πουθενά δεν μας καλύπτει ακριβώς η νομοθεσία να ασκήσουμε μελισσοκομία. Πουθενά εάν είναι μέσα σε δασική, αναδασωτέα, προστατευόμενη, ιδιαίτερου φυσικού κάλους, αστική, γενικά οικιστική, βιομηχανική περιοχή. Πουθενά εάν υπάρχει κοντά δρόμος με άσφαλτο, αγροτικός, δασικός, μονοπάτι ή ζώνη πυρασφάλειας.
Όλα εξαρτώνται από την ανοχή που θα δείξει η επιβλέπουσα αρχή και από το πως ξύπνησε το πρωί εκάστοτε διοικητικός υπάλληλος. Και όλοι ξέρετε πόσα τραγελαφικά μπορούν να συμβούν όταν δώσεις τέτοιου είδους εξουσία σε έναν διοικητικό υπάλληλο.