Λίγο πριν το τέλος του έτους και μετά τον τρύγο στην κουμαριά, αποφασίσαμε να μεταφέρουμε τα μελίσσια μας στον κάμπο για να ξεχειμωνιάσουν εκεί. Αφήσαμε όμως μερικά μελίσσια στο βουνό για να δούμε κυρίως πόσο θα δυσκολευτούν σε σχέση με αυτά του κάμπου αλλά και για να αποκτήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τις συνθήκες της περιοχής.
Το μελισσοκομείο στις βορινές πλαγιές της λίμνης Πουρναρίου στην Πίνδο.
Με το νέο έτος όμως είχαμε και δριμύ ψύχος που έφερε και χιόνια. Το μελισσοκομείο βρίσκεται σε χαμηλό υψόμετρο (350 μέτρα), στις πλαγιές που βρίσκονται γύρω από τις όχθες της λίμνης Πουρναρίου, στην οροσειρά της Πίνδου. Στην περιοχή αυτή είχε αρκετά χρόνια να χιονίσει, όμως φέτος το έστρωσε για τα καλά!
Το μελισσοκομείο του κάμπου κατά το ξεχειμώνιασμα. Στο βάθος χιονισμένο το όρος Ξηροβούνι.
Έχοντας χιονίσει και στον κάμπο (αλλά χωρίς να το στρώσει) και βλέποντας τα βουνά σκεπασμένα με χιόνι μέχρι χαμηλά, αποφάσισα να επισκεφτώ τα μελισσάκια του βουνού, για να δω σε τι κατάσταση βρίσκονται. Οκ εντάξει και για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες…
Αν τα μελίσσια σκεπαστούν ολοκληρωτικά με χιόνι, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα μικρό άνοιγμα στην άκρη της πόρτας ώστε να μπορούν να βγουν οι μέλισσες που έχουν άμεση ανάγκη ή να απομακρυνθούν τυχόν νεκρές μέλισσες.
Ο δρόμος προς το Κορφοβούνι Άρτας ήταν απροσπέλαστος χωρίς αλυσίδες.
Το χιόνι δεν αποτελεί κίνδυνο για τις μέλισσες σε καμιά περίπτωση και γι αυτό δεν πρέπει να ανοίγουμε τελείως τις πόρτες, καθώς η αντανάκλαση του ήλιου στο χιόνι μπορεί να τις ξεγελάσει και πολλές από αυτές να δοκιμάσουν παρακινδυνευμένες πτήσεις. Επίσης δεν αφαιρούμε το χιόνι απ’ τα καπάκια γιατί λειτουργεί ως θερμομόνωση.
Δυστυχώς όμως διαπίστωσα ότι ο δρόμος από ένα σημείο και μετά ήταν πολύ δύσκολα προσβάσιμος, ακόμα και με αλυσίδες. Από τον Δήμο είχαν έρθει εκχιονιστικά και αλατιέρες, αλλά είχαν αφοσιωθεί κυρίως στις κεντρικές αρτηρίες. Έτσι αποφάσισα να αφήσω το αυτοκίνητο και να συνεχίσω με τα πόδια.
Ουσιαστικά απάτητο το χιόνι στον δρόμο που οδηγεί στις πλαγιές γύρω απ’ τη λίμνη του Πουρναρίου.
Ο καιρός ήταν καλός. Η διαδρομή ήταν λίγο πάνω από μια ώρα περπάτημα μέχρι το μελισσοκομείο. Οι δρόμοι μετά τα τελευταία χωριά ήταν αφημένοι στην τύχη τους. Ένα εκπληκτικό σκηνικό με απάτητο χιόνι στην απόλυτη σιωπή της φύσης.
Τα μελισσάκια που αποφασίσουμε να αφήσουμε στο βουνό.
Όταν έφτασα στα μελισσάκια διαπίστωσα ότι δεν είχαν καλυφθεί ολοκληρωτικά με χιόνι και έχοντας φροντίσει να σηκώσω ελαφρώς τις κυψέλες, 20-25 εκατοστά από το έδαφος, οι είσοδοι τους ήταν ελεύθερες. Μάλιστα λίγες τολμηρές μέλισσες έβγαιναν έξω. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και παρά το χειμωνιάτικο σκηνικό δεν έκανε και τόσο κρύο.
Εκεί βρήκα και τον κυρ Κώστα τον βοσκό, ο οποίος είχε αποκλειστεί στο σπίτι του και μαστόρευε ένα παλιό ζευγάρι αλυσίδες το οποίο είχε συνδέσει με μια τριχιά. Όταν του είπα ότι το χιόνι πιο πάνω είναι απάτητο, παραιτήθηκε απ’ την προσπάθεια. «Δεν είναι σημαντικό» είπε. «Έχω ό,τι χρειάζομαι.» Αφού τα είπαμε για λίγο, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Η ανηφόρα δύσκολη. Ανέβηκα το βουνό και κατέβηκα από την πίσω πλαγιά. Ώσπου να φτάσω στο αυτοκίνητο, αυτή τη φορά μου πήρε μιάμιση ώρα, είχε πάει απόγευμα. Άξιζε όμως τον κόπο αυτός ο περίπατος!