Με έντονη φρουκτώδη μυρωδιά και μεγάλη ανθοφορία από το Μάιο έως τον Αύγουστο το αγιόκλημα είναι ένα σημαντικό μελισσοκομικό φυτό. Είναι γνωστό και ως Αγιόφυλλο, Αιγόκλημα, Αγριόκλημα, Καπερφόλιο, Λονίκερα, Αλιάνα, Αξιόφυλλο, φέρει την επιστημονική ονομασία Lonicera japonica (Ιαπωνικό αγιόκλημα).

Πολύ ελκυστικό στις μέλισσες και άλλα έντομα αλλά όχι μόνο. Το νέκταρ του μαγεύει ακόμη και εμάς και ειδικά τα παιδιά. Ποιος δεν έχει αφαιρέσει το επάνω μέρος του άνθους για να ρουφήξει τη γλυκιά σταγόνα που περιέχει; Η σχέση μυρωδιάς και αναμνήσεων έχει αποδοθεί από την τέχνη παραστατικότατα, πολύ πριν η επιστήμη αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά της μνήμης και επιβεβαιώσει πως η όσφρηση είναι η αίσθηση που συνδέεται περισσότερο με το μνημονικό. Όταν μάλιστα το άρωμα των λευκοκίτρινων λουλουδιών του αγιοκλήματος είναι γλυκό, υπέροχα μεθυστικό, φρουκτώδες, με νότες βανίλιας, τότε μπορεί να μας αγκαλιάσει και να μας γεμίσει με εικόνες και συναισθήματα. Το αγιόκλημα εκτός από νέκταρ δίνει και γύρη χρώματος κρεμ.

Ιδιαίτερα ανθεκτικό φυτό, ενδείκνυται για περιοχές με δριμύ ψύχος (αντέχει έως και -20 βαθμούς) και αναπτύσσεται πολύ γρήγορα. Απο τις καλύτερες και … αρωματικότερες λύσεις για αναρριχήσεις και κατασκευές ακόμα και στο μπαλκόνι. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και σαν φυτό εδαφοκάλυψης και κατά της διάβρωσης του εδάφους σε πλαγιές και άλλα δύσκολα σημεία. Οι Κινέζοι θεραπευτές χρησιμοποιούν τους βλαστούς και τα μπουμπούκια του γιαπωνέζικου αγιοκλήματος για τις αντιβακτηριακές, αντιφλεγμονώδεις, αντισπασμωδικές και αντιυπερτασικές ιδιότητές τους. Το έγχυμα που παρασκευάζεται από τα άνθη βοηθάει στην αντιμετώπιση παθήσεων του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, ενώ το αιθέριο έλαιό του χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική, την αρωματοποιία και την αρωματοθεραπεία.

Με μεγάλης διάρκειας ανθοφορία θεωρείται από τα πιο χαρακτηριστικά μελισσοτροφικά φυτά. Προσελκύει με το νέκταρ που περιέχουν τα λουλούδια του, διάφορες ωφέλιμους φτερωτούς επισκέπτες, εκτός από μέλισσες, όπως πεταλούδες κ.α. ενώ από το φθινόπωρο, περίοδο κατά την οποία εμφανίζονται οι στρογγυλοί, μαύροι καρποί του, τρέφει με αυτούς τα πουλιά.

με πηγές από: κτήμα & κήπος

Η ροδιά θεωρείται το παλαιότερο καλλιεργούμενο καρποφόρο δέντρο. Είναι ενδημικό της περιοχής μεταξύ του Ιράν και της βορινής Ινδίας και έχει καλλιεργηθεί από τα αρχαία χρόνια σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι την Ινδία, όπου καλλιεργείται ακόμα και σήμερα σε μεγάλες ποσότητες.

Η ροδιά είναι ένας φυλλοβόλος θάμνος, που καλλιεργείται κυρίως για τους καρπούς της από τους οποίους παρασκευάζονται δροσιστικά ποτά και σιρόπια (γρεναδίνη), βαφές, μελάνια, δεψικό οξύ για δέρματα (ταννίνη), αλλά επίσης και για καλλωπιστικούς σκοπούς (νάνες και διπλανθείς ποικιλίες κυρίως).

Η ανθοφορία της ξεκινά από τα τέλη Απριλίου – αρχές Μαΐου και διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε πολλές περιοχές και μέχρι τον Αύγουστο. Είναι ένα φυτό που δεν χρειάζεται τη μέλισσα καθώς είναι αυτογόνιμο, αλλά η σταυρογονιμοποίηση μπορεί να αυξήσει την παραγωγή έως και 20% και να βελτιώσει την ποιότητα του καρπού. Τα άνθη της θεωρείται ότι δεν περιέχουν νέκταρ και έτσι προσελκύει μέλισσες μόνο για την γύρη της.

Τα φρούτα της ροδιάς είναι πεντανόστιμα και έχουν αντικαρκινικές, αντιφλεγμονώδεις και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες, ενώ δίνουν και πολύ ωραίο χυμό. Ο χυμός αυτός έχει υψηλή συγκέντρωση ολικών φαινολικών ουσιών. Αυτοί είναι και μερικοί απ’ τους λόγους που τα τελευταία χρόνια με τη μόδα των “σούπερ τροφών” πήρε και αυτό τα πάνω του. Περιέχει επίσης βιταμίνη A,C και E, φώσφορο, ασβέστιο, κάλιο και μαγνήσιο.

Στην ελληνική μυθολογία, ο Πλούτωνας απήγαγε την Περσεφόνη μεταφέροντάς την στον Κάτω Κόσμο. Της πρόσφερε ένα ρόδι από το οποίο αυτή έφαγε λίγα μόνο σπόρια Αυτό την καταδίκασε να περνά το μισό χρόνο του έτους με τον Πλούτωνα (χειμώνας) και τον άλλο μισό με τους ζωντανούς στον Επάνω Κόσμο (καλοκαίρι).

Το φρούτο ήταν αφιερωμένο στην Ήρα, η οποία παριστάνεται πάντα στα γλυπτά να κρατά μία ροδιά. Οι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Θεόφραστος, αναφέρουν τη ροδιά με το όνομα “ρόιο” και ο Διοσκουρίδης παραθέτει τις φαρμακευτικές ιδιότητες από τα διάφορα μέρη του φυτού.

Είναι δένδρο μακρόβιο, αφού ζει μέχρι και 200 χρόνια. Οι καρποί έχουν κι αυτοί μεγάλη διάρκεια ζωής αν διατηρηθούν σε θερμοκρασία δωματίου και γι’ αυτό τα κουβαλούσαν στα μεγάλα ταξίδια μέσα στην έρημο σαν πηγή νερού και τροφής. Παραδοσιακά θεωρούνταν σύμβολο καλοτυχίας και ακόμα και σήμερα τα ρόδια χρησιμοποιούνται σαν στολίδια σε φρουτιέρες και σε χριστουγεννιάτικα στεφάνια, και είναι τα φρούτα που λανσάρονται κατά την εορταστική περίοδο.

πηγές από: Wikipedia, Βοτανικός κήπος Πανεπιστημίου Κρήτης, σημειώσεις του καθηγητή δενδροκομίας ΓΠΑ Βέμμου Σταύρου.

Στην καρδιά της άνοιξης περπατώντας στο κτήμα άκουσα ένα βουητό από μέλισσες που έρχονταν από χαμηλά. Άρχισα να ψάχνω, ώστε να βρω από που προέρχεται και εντόπισα αυτό το φυτό με τα μικροσκοπικά άνθη.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα περνούσε απαρατήρητο, αλλά το βουητό ήταν πολύ έντονο. Τι είδους μελισσοκομικό φυτό είναι αυτό; Πράγματι έδειχνε να πολύ ελκυστικό στις μέλισσες, αλλά στο διαδίκτυο υπήρχαν ελάχιστες πληροφορίες γι αυτό. Άλλωστε και η αναγνώρισή του ήταν λιγάκι δύσκολη. Περιγράφηκε πρώτη φορά από τον Carl Linnaeus (1707 – 1778), Σουηδό βοτανολόγο και θεμελιωτή της βοτανικής επιστήμης.

Η Scrophularia peregrina είναι μονοετές φυτό με καρδιοειδή αντίθετα φύλλα γνωστή και ως Χοιράδιο το ξενικό , Βρωμοσάκι και Σκροφουλάρια. Έχει σκούρα κόκκινα άνθη που φύονται από τις μασχάλες των φύλλων σε τσαμπιά. Έχει τέσσερις στήμονες δίδυμους. Το φυτό ξεραίνεται τον χειμώνα και την άνοιξη αναπτύσσεται πάλι. Προσελκύει πολλές μέλισσες αλλά και σφήκες οι οποίες εκτιμούν πολύ το νέκταρ του φυτού.

Οι μέλισσες δουλεύουν εντατικά στα άνθη του και παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται, είδα ότι συλλέγουν και γύρη χρώματος πορτοκαλί. Η ονομασία Χοιράδιο είναι παλιά και οφείλεται στο γεγονός ότι χρησιμοποιούσαν το βότανο για τη θεραπεία αποστημάτων ή πληγών με πυόρροια και της χοιράδωσης (χοιράδωση είναι φυματίωση των λεμφαδένων του λαιμού και η λατινική της ονομασία είναι scrofula).

Στην Κίνα η κύρια ποικιλία του φυτού που φύεται εκεί ονομάζεται Xuan Shen (Scrofularia ningpoensis) και το χρησιμοποιούν ως κύρια θεραπεία για τα «πέντε δηλητήρια» και πυώδεις φλεγμονές. Ο Κούλπεπερ το ονόμαζε «βότανο του λαιμού» και έγραφε για αυτό «…απομακρύνει όλες τις κοκκινίλες, τα στίγματα και τις φακίδες του προσώπου, καθώς και την πιτυρίδα και όλες τις ρυπαρές παραμορφώσεις στο κεφάλι…»

Μπορεί να βοηθήσει σε έκζεμα, ψωρίαση και οποιαδήποτε άλλη δερματική κατάσταση που συνδέεται με ερεθισμό και κνησμό. Ένα μέρος της καθαριστικής της δράσης οφείλεται στις υπακτικές και διουρητικές ιδιότητες της. Χρησιμοποιείται σαν ήπιο υπακτικό για τη δυσκοιλιότητα. Συνδυάζεται καλά με Αγριολάπαθο και ρίζα Άρκτιου για τη θεραπεία δερματικών προβλημάτων.  Σε κομπρέσες το βότανο το χρησιμοποιούμε σε επώδυνα πρηξίματα, πληγές και έλκη. Σε πλύσεις το έγχυμα του βοτάνου χρησιμοποιείται για έκζεμα και μυκητιακές λοιμώξεις.

πηγές από: Κέντρο Μελέτης Βιοποικιλότητας Αρχαίας Θουρίας, Δρυάδες

Η ασφάκα είναι είναι ξυλώδες φυτό – θάμνος της οικογένειας των Χειλανθών της τάξης των Σωληνανθών. Φυτρώνει κυρίως σε βραχώδη ή πετρώδη εδάφη και φτάνει έως ενάμιση μέτρο μέγιστο ύψος. Ευδοκιμεί κυρίως στη νοτιοδυτική Ελλάδα και σε κάποια νησιά. Τις περιοχές με ασφάκα στην Ήπειρο τις ονομάζουν Βελαούρες.

Είναι φυτό αμφισβητούμενης μελισσοκομικής αξίας, διότι έχει μακρύ κάλυκα και οι μέλισσες δυσκολεύονται να πάρουν το νέκταρ. Όσοι έχουν δοκιμάσει να τραβήξουν με το χέρι το άνθος του φυτού και στη συνέχεια έχουν γευτεί το νέκταρ της ασφάκας, θυμούνται για πάντα αυτή τη γλυκιά γεύση. Ανθίζει ανάλογα την περιοχή από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο και η διάρκεια της ανθοφορίας της μπορεί να φτάσει και τους 2 μήνες. Εκτός από νέκταρ δίνει και γύρη χρώματος ανοιχτού κίτρινου.

Παρά τη μεγάλη διάρκεια ανθοφορίας όμως, σπάνια θα δει κανείς μέλισσες να δουλεύουν εντατικά επάνω της. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, συνήθως προς το τέλος της ανθοφορίας, όταν αρχίζουν να μαραίνονται τα λουλούδια και να βγαίνουν προς τα έξω το νέκταρ μπορεί να συλλεχθεί. Άλλες φορές πάλι μετά από βροχή όταν τα λουλούδια γεμίζουν νερό αλλά και σε ευνοϊκές περιπτώσεις θερμοκρασίας υγρασίας, το νέκταρ ξεχειλίζει και οι μέλισσες καταφέρνουν να το πάρουν.

Εικάζεται ότι η ασφάκα ήταν η αιτία να χαθεί η Ηπειρώτικη φυλή μελισσών, καθώς λίγες δεκαετίες πριν, για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οι ντόπιοι μελισσοκόμοι την ανθοφορία της άρχισαν να εισάγουν βασίλισσες Μακεδονικής φυλής, η οποία είχε μακρύτερη προβοσκίδα, με την ελπίδα ότι αυτή θα αποδώσει καλύτερα.

Δυστυχώς οι μέλισσες στην προσπάθειά τους να εισχωρήσουν στο άνθος όσο πιο βαθιά μπορούν, τρίβονται με αποτέλεσμα να φθείρεται το τρίχωμα τους και να μαυρίζουν. Το μέλι της ασφάκας είναι εξαιρετικά σπάνιο, έχει διαυγές υποκίτρινο χρώμα με ευχάριστη γεύση και θεωρείται πολύ καλής ποιότητας.

πηγές από: Wikipedia, Κόκκινη Μέλισσα, melissokomianet

 

Το Πελαργόνιον το βαρύοσμον (Pelargonium graveolens) είναι ποώδες παχύφυλλο που ανήκει στο γένος Πελαργόνιο της οικογένειας των Γερανιοειδών (Geraniaceae). Το κοινό του όνομα είναι αλμπαρόριζα ή αρμπαρόριζα, ενώ πολλές φορές αναφέρεται και ως γεράνιο, γεράνι, πελαργόνι, στη Λέσβο χρυσαχί, στην Κύπρο κιούλι, στη Δυτική Μακεδονία μοσχόφυλλο.

Πρόκειται για πολυετές ποώδες φυτό με τρυφερούς βλαστούς οι οποίοι δεν ξυλοποιούνται και αναπτύσσονται πολύ γρήγορα. Τα άνθη του φέρονται σε ταξιανθία τύπου σκιαδίου και φέρουν 5 πέταλα.

Τα φύλλα έχουν γκριζοπράσινο χρώμα με οδωντωτές απολήξεις, είναι χνουδωτά και με πολύ μεγάλες εγκολπώσεις και έντονη αρωματική ευωδιά όταν τριβούν. Δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό σε θρεπτικά στοιχεία και μπορεί να αναπτυχθεί ικανοποιητικά ακόμα και σε πολύ άγονα εδάφη. Είναι όμως ευαίσθητο στο ψύχος.

Από μελισσοκομικής άποψης είναι ελκυστικό κυρίως για το νέκταρ του, με ανθοφορία η οποία έχει πολύ μεγάλη διάρκεια. Ξεκινάει από τον Απρίλιο και φτάνει μέχρι και το φθινόπωρο.

Αναδίδει ένα έντονο και πολύ ωραίο άρωμα. Το χρησιμοποιούν για να αρωματίσουν γλυκά του κουταλιού αλλά και λικέρ. Το αφέψημα του φυτού βοηθάει σε πεπτικά προβλήματα, ημικρανίες και ανακουφίζει από τη ναυτία. Από την απόσταξη των ανθών, των φύλλων και των μίσχων, παράγεται αιθέριο έλαιο το οποίο έχει ένα άρωμα μεταξύ ρόδου και φρέσκου μήλου.

Τέλος η αρμπαρόριζα θεωρείται φυσικό εντομοαπωθητικό καθώς η μυρωδιά του διώχνει τα κουνούπια.

πηγές από: wikipedia

Πρόκειται για ένα αυστηρά προστατευόμενο φυτό, για το οποίο όμως κανείς δεν δίνει σημασία και συνήθως περνά απαρατήρητο. Φθάνει τα 40 εκ. σε ύψος και το συναντά κανείς διάσπαρτο και σε καλλιεργημένους αλλά και χέρσους αγρούς.

Τα άνθη του είναι λευκά και τα φύλλα του καρδιοειδή με χαρακτηριστικά λευκά σημάδια στην μέση του φύλλου. Τα φύλλα είναι εδώδιμα και μαγειρεύονται μαζί με άλλα χόρτα ή προστίθενται ωμά στις σαλάτες. Είναι καλή πηγή βιταμίνης Α.

Ανθίζει τον Φεβρουάριο – Μάρτιο και είναι, ενώ δεν του φαίνεται, αρκετά ελκυστικό για τις μέλισσες. Δίνει νέκταρ (άγνωστο σε τι ποσότητες) αλλά και γύρη χρώματος πορτοκαλί – κόκκινου.  Πήρε το όνομά του από το μυθικό τέρας Λάμια, που είχε από τη μέση και πάνω τη μορφή πολύ όμορφης γυναίκας και από τη μέση και κάτω ερπετού.

Η Λάμια, λόγω του έρωτά της με τον Δία, προκάλεσε την οργή της Ήρας η οποία αφού σκότωσε όλα της παιδιά, την καταράστηκε να μην μπορεί να κλείσει τα μάτια της ώστε να κοιμηθεί. Ο Δίας για να την σώσει από το μαρτύριο της αϋπνίας της χάρισε την ικανότητα να αφαιρεί τα μάτια της και να τα ξαναβάζει στη θέση τους.

Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι η Λάμια σύχναζε στις ερημιές όπου και αποπλανούσε νεαρούς ταξιδιώτες, με σκοπό να τους ρουφήξει το αίμα και να τραφεί από τα εντόσθιά τους. Ίσως να είναι τυχαίο, αλλά το αφέψημα από τα άνθη του φυτού είναι καταπραϋντικό και βοηθά να κάνουμε καλό ύπνο…

πηγές από: Αγριολούλουδα του Ολύμπου, Κέντρο Μελέτης Βιοποικιλότητας Περιοχής Αρχαίας Θουρίας, Θεογονία

Αυτό το φυτό το συνάντησα στους πρόποδες των Ορέων του Βάλτου στην νότια Πίνδο, τον Μάρτιο, καθώς πηγαίναμε να επιθεωρήσουμε τα μελίσσια που τότε βρίσκονταν στα ορεινά για ρείκι, αλλά την άνοιξη οι χρόνοι είναι περιορισμένοι και δεν πρόλαβα να γράψω γι αυτό τότε.

Το άγριο γεράνι είναι μονοετής πόα με πράσινα παλαμοειδή φύλλα και άνθη χρώματος φούξια με πέντε καρδιόσχημα πέταλα. Παρουσιάζει εντυπωσιακή αντοχή στον παγετό (-20° C) αλλά και στον ήλιο. Όχι όμως και στην ξηρασία. Μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 30-40 εκατοστά ύψος.

Ανθίζει απ’ τις αρχές Μαρτίου έως και τον Μάιο και δίνει και νέκταρ και γύρη χρώματος μαύρου. Οι μέλισσες δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το άγριο γεράνι και έτσι το επισκέπτονται συχνά. Η νεκταροέκκριση του είναι σταθερή και δεν διακόπτεται από βροχές, παγετούς ή απότομη αύξηση της θερμοκρασίας.

Οι Σιού, ιθαγενείς (Ινδιάνοι) της Βόρειας Αμερικής, το χρησιμοποιούσαν για να σταματήσουν τις αιμορραγίες σε περιπτώσεις τραυματισμών, κάνοντας σκόνη τις ρίζες του φυτού, αφού πρώτα το είχαν αποξηράνει. Δρα κύρια ως στυπτικό, διουρητικό, επουλωτικό και αντιρρευματικό. Έχει ακόμη αντιβιοτικές ιδιότητες και δρα εναντίον των ιών. Σήμερα χρησιμοποιείται ελάχιστα.

πηγές από Wikipedia, Honey-Tzoumerka, The secret real truth

Η ροδακινιά είναι πυρηνόκαρπο, φυλλοβόλο οπωροφόρο δέντρο με καταγωγή από την Κίνα. Ανθίζει, όπως και όλα τα πυρηνόκαρπα, μετά την αμυγδαλιά και δίνει και νέκταρ και γύρη.

Η διάρκεια της ανθοφορίας είναι μικρή, 1-2 εβδομάδες και το νέκταρ είναι πολύ πλούσιο σε σάκχαρα. Η ροδακινιά και γενικά τα πυρηνόκαρπα δέντρα δίνουν καλύτερες αποδόσεις απ’ τα γιγαρτόκαρπα (αχλαδιές, κυδωνιές, μουσμουλιές) που ακολουθούν αλλά επειδή η ανθοφορία τους είναι νωρίς την άνοιξη και τα μελίσσια δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν πληθυσμούς συνήθως το μέλι τους καταναλώνεται απ’ τις μέλισσες.

Η ροδακινιά ζει 30 χρόνια κατά μέσο όρο και αποδίδει καρπούς μετά το τρίτο χρόνο από τη φύτευση της, των οποίων η ποιότητα είναι καλύτερη σε περιοχές όπου τα καλοκαίρια είναι ζεστά και οι χειμώνες ήπια κρύοι. Ένας ανοιξιάτικος παγετός μπορεί να καταστρέψει τα άνθη που είναι αρκετά ευαίσθητα στο κρύο.

Η βερικοκιά, γνωστή και ως χρυσομηλιά, είναι φυλλοβόλο δέντρο της Ανατολικής Ασίας και των Ιμαλαΐων απ’ όπου μεταφέρθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η άνθιση της ολοκληρώνεται πριν βγουν τα φύλλα και γίνεται την άνοιξη (αρχές Μαρτίου-Απριλίου), είναι δε μικρής διάρκειας.

Κάτω από καλές συνθήκες μία βερικοκιά μπορεί να ζήσει και πάνω από 100 χρόνια. Η καλλιέργεια σε οργανωμένους οπωρώνες μείωσε το ενδιαφέρον για μελισσοκομική εκμετάλλευση εξαιτίας της υπερβολικής και πολλές φορές άκαιρης χρήσης εντομοκτόνων. Παρ όλα αυτά η βερικοκιά αποτελεί σπουδαίο μελισσοκομικό φυτό γιατί προσφέρει γύρη και νέκταρ.

Βερικοκιά στο μελισσοκομείο του κάμπου.

Δίνει γύρη σε μεγάλες ποσότητες και πολύ καλής ποιότητας βοηθώντας τα μελίσσια να αναπτυχθούν νωρίτερα. Σε περιοχές μεγάλων οπωρώνων μπορεί να συντηρήσει εκατοντάδες μελίσσια. Το νέκταρ της είναι πλούσιο σε σάκχαρα 25-35% και σε μεγάλες ποσότητες. Αρκετές ώστε να δημιουργηθούν αποθέματα.

Για την καλλιέργεια της τα πιο κατάλληλα εδάφη είναι αυτά με μία μέση σύσταση και λεπτή υφή. Όταν υπάρχει δυνατό και ξαφνικό κρύο ή παγετός τότε οι ανθοί καταστρέφονται, αν και τα δέντρα είναι ανθεκτικά και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Υψηλές θερμοκρασίες επίσης προκαλούν αλλοιώσεις στον καρπό. Τα δέντρα χρειάζονται καλό πότισμα την περίοδο της ανθοφορίας τους.

πηγές από: wikipedia, Η μελισσοκομική χλωρίδα (Δ.Τσέλλιος)

Ο ασπάλαθος (επιστημονική ονομάσια: Calicotome villosa, Καλυκοτόμη η εριότριχος, γνωστός και ως ασφάλαθος, σπαλάχτρι, σπαλάθρι, ασπαλαθότρουλα, σφέλαχτο) είναι φυτό της μεσογειακής χλωρίδας. Ανθίζει στις αρχές τις άνοιξης και τα άνθη του έχουν έντονο κίτρινο χρώμα και χαρακτηριστική οσμή.

Αναπτύσσονται σε δέσμες ή βότρεις των 2 με 15 ανθών. Ο καρπός του είναι μικρός χεδρωπός και καλυμμένος γκριζόχρωμες τρίχες. Ο καρπός του τρώγεται από κατσίκες. Όταν οι βλαστοί ξεραθούν το καλοκαίρι μετατρέπονται σε σκληρά αγκάθια. Φύεται σε θαμνώνες σε ξηρές περιοχές με χαμηλό υψόμετρο.

Η ανθοφορία του είναι μεγάλη σε όγκο και σε διάρκεια. Από μελισσοκομική σκοπιά όμως δεν έχει μεγάλη αξία καθώς οι μέλισσες τον επισκέπτονται περιστασιακά. Ίσως γιατί έχει βαθυκάλυκα άνθη και δυσκολεύονται να πάρουν το νέκταρ ή γιατί, σύμφωνα με κάποιους μελισσοκόμους, το νέκταρ του είναι αραιό και οι συλλέκτριες μέλισσες δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για άλλα φυτά που ανθίζουν την ίδια περίοδο με πιο πυκνό νέκταρ.

Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους βομβίνους, οι οποίοι “κάνουν πάρτι” επάνω του. Ο ασπάλαθος δίνει και γύρη χρώματος κρεμ όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Σε περιοχές που δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για τις μέλισσες, ο ασπάλαθος δίνει ικανοποιητικές ποσότητες ενός έντονου κίτρινου μελιού με χαρακτηριστική γεύση και άρωμα και αρκετά αραιό.

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με τους ασπαλάθους χτυπούσαν και τιμωρούσαν του τυράννους στον Άδη. Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης στις 31 Μαρτίου 1971, το οποίο ονομάζεται «Επί Ασπαλάθων».

πηγές από: wikipedia