Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι παραφυάδες και ένα μεγάλο μέρος του κοπαδιού μεταφέρθηκε στα ημιορεινά της Πίνδου για τις φθινοπωρινές ανθοφορίες. Κισσός, ακονιζιά, αρκουδόβατος απ’ τα τέλη Σεπτεμβρίου, ρείκι τον Οκτώβριο και κουμαριά το Νοέμβριο εξασφαλίζουν στα μελίσσια τις προμήθειες του χειμώνα και αν ο καιρός είναι ευνοϊκός δίνουν και τρύγο.

Φθινόπωρο και άνοιξη στη λίμνη Πουρναρίου.

Τελευταία όμως, όλο και πιο συχνά το φθινόπωρο είναι φτωχό. Οι υψηλές θερμοκρασίες και η παρατεταμένη ανομβρία των δύο πρώτων μηνών, που τείνουν να γίνουν καθεστώς, δε δίνουν τη δυνατότητα στα φυτά να ευδοκιμήσουν. Η ανθοφορία της ερείκης διαρκεί ελάχιστα πια, με αποτέλεσμα οι μέλισσες να μη μπορούν να την εκμεταλλευτούν και να χάνουν την πολύτιμη για την εποχή ανάπτυξη που προσφέρει.

Και ενώ η κουμαριά θεωρείται πιο ανθεκτική στις καιρικές μεταβολές, τελευταία δείχνει ότι επηρεάζεται καθοριστικά και αυτή από την κλιματική αλλαγή. Η κουμαριά για να αποδώσει χρειάζεται βροχές στις αρχές του φθινοπώρου και κρύο κατά την άνθιση, ή πιο σωστά τις συνηθισμένες για την εποχή του Νοεμβρίου θερμοκρασίες. Όμως φέτος ούτε βροχές είχαμε κατά την περίοδο Σεπτεμβρίου- Οκτωβρίου, ενώ οι θερμοκρασίες μέχρι και τα μέσα Νοεμβρίου ήταν αρκετά υψηλές με αποτέλεσμα να «στεγνώσει» το άνθος.

Από τότε και μετά ο καιρός χάλασε απότομα και οι μέλισσες κλείστηκαν στις κυψέλες τους με αποτέλεσμα να μη συλλέξουν μέλι. Φαίνεται ότι πλέον έχουν χαθεί οριστικά οι εποχές του φθινοπώρου και της άνοιξης και έχουμε μόνο δύο εποχές με μια απότομη και εξαιρετικά σύντομη μεταβατική περίοδο, ένα φαινόμενο αρκετά αρνητικό για την παραγωγή μελιού.

 

 

Έπειτα από έναν παρατεταμένο χειμώνα, εξαιτίας του οποίου χάθηκε ένας ανοιξιάτικος μήνας ανάπτυξης, ο Μάρτιος, τα μελίσσια που ξεχειμώνιασαν στο βουνό, άργησαν να αναπτυχθούν και κατά συνέπεια να γίνουν παραγωγικά, με αποτέλεσμα να χαθούν οι ελπίδες για ανοιξιάτικα μέλια, ενώ οδήγησαν σε μια αργοπορημένη είσοδο στα έλατα.

Παρ’ όλα αυτά και παρά τα σκαμπανεβάσματα, τα έλατα δούλεψαν μετά από χρόνια και μάλιστα αρκετά ικανοποιητικά, ακόμα και για εμάς τους αργοπορημένους, δίνοντάς μας έναν καλό, τηρουμένων των αναλογιών, τρύγο. Το μεγαλύτερο μέρος των μελισσιών όμως προετοιμαζόταν για τη βελανιδιά καθώς δεν προλάβαιναν να είναι έτοιμα πιο πριν.

Και πράγματι όσοι επιχείρησαν να μπουν νωρίς στη βελανιδιά τρύγησαν αρκετό μέλι. Δυστυχώς για μια ακόμη χρονιά μια βροχή αρκούσε για να χαλάσει τη μελιτοφορία στις αρχές Ιουλίου, με αποτέλεσμα τα μελίσσια που έφυγαν απ’ τα έλατα για να πάνε στη βελανιδιά να μην προλάβουν πολλά πράγματα.

Παρά τις δυσκολίες πάντως το βουνό φέτος έδωσε εξαιρετικής ποιότητας μέλι. Αμέσως μετά τον τρύγο τα μελίσσια μεταφέρθηκαν στα πεδινά ώστε να βρουν γύρες και να γίνουν οι απαραίτητες θεραπείες για τη βαρρόα, η οποία φέτος ταλαιπωρεί αρκετά τα μελίσσια. Οι βροχές του Αυγούστου ήταν πολύτιμες και ευπρόσδεκτες, γεμίζοντας μας ελπίδες για ένα ολάνθιστο φθινόπωρο.

 

 

 

Επισκεφτήκαμε σήμερα το μελισσοκομείο, μιας και ο καιρός ήταν αρκετά καλός τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι και πράγματι υπήρχε μια σχετική κίνηση από μέλισσες. Παρατηρήσαμε ότι το κτήμα είχε γεμίσει με ζοχαδόχορτα τα οποία τα επισκέπτονταν με μεγάλη ένταση και αυτό ήταν ένα πολύ καλό νέο.

Τα ελάχιστα μελισσοκομικά φυτά που ανθίζουν μέσα στο χειμώνα είναι πολύ σημαντικά για τις μέλισσες. Το ζοχαδόχορτο δίνει μια γύρη χρώματος κίτρινου, αλλά σήμερα δεν είδαμε μέλισσες να κουβαλούν γύρη. Αυτό ίσως είναι δείγμα ότι δεν υπάρχει γόνος στα μελίσσια. Απόλυτα φυσιολογικό για την εποχή.

Το κακό νέο είναι ότι για πρώτη φορά ξεχειμωνιάζουμε τόσο αδύνατα μελίσσια. Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη χρονιά να συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα μετά από φθινοπωρινές ανθοφορίες που έδειξαν ότι βοήθησαν τα μελίσσια. Ίσως το κρύο στα ορεινά όπου βρισκόμασταν ήρθε νωρίτερα φέτος και αυτό ανάγκασε και τις βασίλισσες να σταματήσουν να γεννούν νωρίτερα.

Το 2016 ήταν μια πολύ κακή χρονιά και ελπίζουμε να μην ολοκληρωθεί με απώλειες αποικιών. Θα δούμε που θα μας βγάλει. Αυτή την εποχή δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά, πέρα από συνενώσεις. Αλλά μέχρι σήμερα φροντίζαμε τα μελίσσια να μπαίνουν δυνατά στο χειμώνα ώστε να αναπτυχθούν γρηγορότερα και την άνοιξη. Ίσως την επόμενη άνοιξη να χρειαστεί να αλλάξουμε την τακτική μας σχετικά με την προετοιμασία.

Οι νομάδες δεν έχουν μόνιμη κατοικία. Δεκέμβρης πια και το κρύο στα βουνά ήρθε. Ώρα για τα μελίσσια να πάρουν το δρόμο για τα χειμαδιά κάτω στον κάμπο, όπου θα περάσουν το χειμώνα.

Έπειτα από τρεις μήνες στις πλαγιές γύρω από τη λίμνη Πουρναρίου, όπου είχαμε ξεκινήσει για το ρείκι, αλλά τελικά τρυγήσαμε την κουμαριά, είχε έρθει πια η ώρα να αφήσουμε εκείνο το εκπληκτικό τοπίο για τη μονοτονία, αλλά και την ασφάλεια του κάμπου. Με καθαρό ουρανό και πανσέληνο, η μεταφορά ήταν πολύ εύκολη και το μόνο μας πρόβλημα ήταν το κρύο. Για πρώτη φορά επιλέξαμε να αλλάξουμε περιοχή για το ξεχειμώνιασμα. Ο λόγος ήταν γιατί εκεί που ξεχειμωνιάζαμε τις προηγούμενες χρονιές υπήρχε μεγάλη πυκνότητα δέντρων που δημιουργούσε πολύ υγρασία στο έδαφος, ενώ τα μελίσσια δεν είχαν τη μέγιστη δυνατή έκθεση στον ήλιο.

Επίσης η πρόσβαση, το φόρτωμα και το ξεφόρτωμα ήταν δυσκολότερο. Το συγκεκριμένο κτήμα σχεδόν καταστράφηκε από τους παγετούς του 2015 και από τότε δεν κατάφερε να αναρρώσει… Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις καμμένη γη, αυτό το μέρος που κάποτε ήταν γεμάτο πορτοκαλιές. Δυστυχώς ολόκληρη η περιοχή δείχνει σημάδια εγκατάλειψης, καθώς η πτωτική τιμή του πορτοκαλιού έχει αναγκάσει τους περισσότερους παραγωγούς να τα παρατήσουν ή να δοκιμάσουν αλλάξουν καλλιέργειες.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κάμπου της Άρτας βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση, στην οποία όμως οδηγούμαστε με τον αυτόματο πιλότο. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, ο κάθε ένας πράττει ανάλογα με το τι ελπίζει ότι θα του αποφέρει κέρδος και αυτό δεν γνωρίζουμε που θα καταλήξει. Εμείς πάλι με τη σειρά μας ελπίζουμε οι μέλισσες να βοηθήσουν το κτήμα να επανέλθει, όσο γίνεται πια, αλλά και η παρουσία μας εκεί να του δώσει λίγη από τη ζωή που είχε κάποτε.

Αρχικά όμως θα αφήσουμε τις μέλισσες να ηρεμήσουν, να συνηθίσουν το νέο τους περιβάλλον και να εξερευνήσουν την περιοχή. Εμείς όπως πάντα θα παρακολουθούμε διακριτικά.

Στις αρχές του φθινοπώρου μεταφέραμε τα μελίσσια μας στις κατάφυτες πλαγιές της οροσειράς της Πίνδου, γύρω από τη λίμνη Πουρναρίου, σε υψόμετρο 450 μέτρων. Ο αρχικός μας στόχος ήταν η ανθοφορία της ερείκης, η οποία όμως ενώ βοήθησε τα μελίσσια να αναπτυχθούν, δεν έδωσε μέλι ώστε να πάρουμε. Μετά τον Οκτώβρη το μόνο φυτό που μπορεί να δώσει μέλι είναι αυτό της κουμαριάς.

Το μέλι της κουμαριάς.

Από την κουμαριά προκύπτει ένα σπάνιο και πολύ ιδιαίτερο μέλι με χαρακτηριστική υπόπικρη γεύση, σκουροχάλκινο χρώμα και αρωματικές νότες πικρής καραμέλας. Είναι σπάνιο γιατί η συλλογή του είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Δεν εξαρτάται ούτε από τους χειρισμούς του μελισσοκόμου, αλλά ούτε και από τις μέλισσες. Λίγο μετά τη συγκομιδή του κρυσταλλώνει αποκτώντας μια πολύ ξεχωριστή βουτυρένια υφή. Η υπόπικρη γεύση του, στην οποία οφείλει και την διεθνή ονομασία του ως “bitter honey” αποδίδεται στο γλυκοζίδιο αρβουτίνη.

Το μελισσοκομείο στη λίμνη Πουρναρίου, στην Πίνδο, απ’ όπου τρυγήσαμε το μέλι της κουμαριάς.

Το μέλι κουμαριάς εμφανίζει υψηλή περιεκτικότητα σε φαινόλες, τανίνες, που έχουν αντισηπτικές ιδιότητες για το ουροποιητικό σύστημα και έντονη αντιοξειδωτική δράση η οποία έχει αποδοθεί στις υψηλές συγκεντρώσεις 2,5-υδροξυφαινυλαοξικό οξύ (homogentisic acid). Οι θερμίδες που εμπεριέχει το μέλι κουμαριάς είναι λιγότερες από τα άλλα μέλια λόγω του χαμηλού ποσοστού γλυκόζης και φρουκτόζης και έτσι συνίσταται σε περιπτώσεις δίαιτας. Το συγκεκριμένο μέλι χρησιμοποιείται στο εξωτερικό από μεγάλους σεφ για τη δημιουργία γκουρμέ πιάτων, καθώς συνδυάζοντας την υπόπικρη γεύση του αναδεικνύουν τις αντιθέσεις.

Το μελισσοκομείο στη λίμνη Πουρναρίου, στην Πίνδο, απ’ όπου τρυγήσαμε το μέλι της κουμαριάς.

Μπορείτε να κρατήσετε σε μια “ημικρυσταλλωμένη” κατάσταση το μέλι, αφήνοντάς το κοντά στο καλοριφέρ ή δίπλα στο τζάκι. Έτσι θα του δώσετε μια μοναδική κρεμώδη υφή στην οποία μπορείτε να βουτήξετε ώριμα και παλαιωμένα κίτρινα τυριά, αναδεικνύοντας την δυναμική της αντίθεσης των γεύσεων. Επίσης μπορείτε να δοκιμάσετε την κουμαριά σε αφέψημα φασκόμηλου, το οποίο είναι και αυτό πικρό, ώστε να διαπιστώσετε την αρμονία των δύο γεύσεων. Τέλος το μέλι κουμαριάς είναι εκπληκτικό όταν συνδυαστεί με φρέσκια γύρη στο γιαούρτι.

Δοκιμάστε το!

Παρά τις βροχές και το κρύο που επικράτησαν στην περιοχή γύρω από τη λίμνη του Πουρναρίου στην Πίνδο, την τελευταία εβδομάδα οι μέλισσες έχουν αρχίσει και σφραγίζουν πλέον το μέλι της κουμαριάς και εκτός εξαιρετικού απροόπτου θα τρυγήσουμε τις επόμενες ημέρες.

Αρχικά οι μέλισσες δούλεψαν στα ρείκια, τις ακονιζιές, τους κισσούς και τον αρκουδόβατο, φυτά τα οποία τα βοήθησαν να αναπτύξουν ικανοποιητικούς πληθυσμούς ώστε να εκμεταλλευτούν την ανθοφορία της κουμαριάς που ακολουθούσε και είναι και η τελευταία της χρονιάς.

Από την κουμαριά προκύπτει ένα πολύ ιδιαίτερο μέλι με χαρακτηριστική υπόπικρη γεύση, σκουροχάλκινο χρώμα και αρωματικές νότες πικρής καραμέλας, το οποίο λίγες ημέρες μετά τη συλλογή του κρυσταλλώνει και αποκτά μια βουτυρένια υφή. Το μέλι της κουμαριάς είναι ένα σπάνιο μέλι καθώς η συλλογή του είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι κουμαριές φύονται σε ημιορεινές περιοχές και την περίοδο που ανθίζουν το κρύο έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του και οι μέλισσες ελαττώνουν κατά πολύ τις πτήσεις τους.

Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Κώστα για τη βοήθεια που μας έχει προσφέρει για να τρυγηθεί αυτό το μέλι!

Μέλι πλούσιο σε ιχνοστοιχεία και βιταμίνες, περιέχει αρβουτίνη και τανίνες, που έχουν αντισηπτικές ιδιότητες για το ουροποιητικό σύστημα και κατεβάζει την πίεση. Σε σύγκριση με τα άλλα μέλια έχει το χαμηλότερο ποσοστό γλυκόζης-φρουκτόζης και κατά συνέπεια και τις λιγότερες θερμίδες.

Λίγο πριν πέσουν οι πληθυσμοί των μελισσών τον Αύγουστο ήταν ιδανικά να κόψουμε μερικές παραφυάδες. Θα είχαν αρκετό χρόνο ώστε να προλάβουν να αναπτυχθούν μέχρι το φθινόπωρο.

Ο στόχος είναι να αποκτήσουν αρκετό πληθυσμό και να συλλέξουν προμήθειες που θα τα βοηθήσουν να ξεχειμωνιάσουν χωρίς προβλήματα. Οι παραφυάδες μεταφέρθηκαν 4χλμ μακριά από το κύριο μελισσοκομείο στον ορεινό Βάλτο στη νότια Πίνδο, ώστε να μην επιστρέψουν στις μητρικές τους κυψέλες. Η θέα από εδώ είναι εκπληκτική. Από κάτω είναι ο Αμβρακικός κόλπος και όταν ο καιρός είναι καλός διακρίνονται η Αμφιλοχία, η Βόνιτσα αλλά και η Κορωνησία. Τα μελίσσια αυτά πιστεύουμε ότι θα είναι παραγωγικά του χρόνου.

Η απροσδόκητη καλοκαιρία του Φεβρουαρίου παραπλάνησε τα άνθη αλλά και εμάς που μεταφερθήκαμε στα ορεινά νωρίς για το ρείκι. Ο Μάρτιος όμως αποδείχτηκε σκληρός. Οι πολλές και συνεχόμενες βροχές αλλά και η μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας τη νύχτα, δεν άφησε τα μελίσσια να αναπτυχθούν. Όταν λοιπόν είδαμε τα πρώτα μπουμπούκια της πορτοκαλιάς, στον κάμπο, δεν το σκεφτήκαμε ιδιαίτερα. Φορτώσαμε τα μελίσσια και κατεβήκαμε.

Εκεί τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Μαζί με τον Απρίλη επέστρεψε και η καλοκαιρία και τα μελίσσια άρχισαν επιτέλους να δουλεύουν εντατικά. Στον κάμπο η λαψάνα ήταν στο φόρτε της, τροφοδοτώντας τις μέλισσες με πολύ γύρη, απαραίτητη για την διατροφή του γόνου. Η πορτοκαλιά έδειχνε να είναι σε καλύτερη κατάσταση από την περσινή χρονιά που είχε ταλαιπωρηθεί από τους παγετούς.

Και πράγματι όταν άνοιξε τα άνθη της απλώνονταν σαν νυφικό πέπλο, το δε βουητό των μελισσών γίνονταν αντιληπτό από μακριά. Οι μέλισσες εργάζονταν εντατικά. Μέσα στην κυψέλη η πρόοδος ήταν εμφανής. Οι κηρήθρες χτίζονταν η μία μετά την άλλη. Ξεκίνησε η συλλογή γύρης, η οποία είχε μπλοκάρει αρκετά μελίσσια και όλα πήγαιναν ρολόι. Το μέλι εισέρχονταν στην κυψέλη, αργά μεν αλλά σταθερά και κάποια μελίσσια ξεκίνησαν τις τυπικές ανοιξιάτικες τάσεις σμηνουργίας.

Ο καιρός ήταν καθ’ όλη την περίοδο αυτή απροσδόκητα καλός, αν και λίγο παραπάνω ζεστός για την εποχή. Η σχετική υγρασία όμως ήταν ασυνήθιστα χαμηλή για την περιοχή και αυτό δεν ήταν καλός οιωνός. Όμως αργά αλλά σταθερά όλα έβαιναν καλώς και έτσι δεν δίναμε σημασία. Μέχρι που όλα ανατράπηκαν. Το βράδυ της 20ης Απριλίου δυνατοί άνεμοι σαρώνουν όλο τον κάμπο της Άρτας. Τις επόμενες τρεις ημέρες ο καιρός χαλάει, ξεκινούν καταιγίδες οι οποίες προκαλούν ζημιές στα άνθη και αναγκάζουν τις μέλισσες να κλειστούν στις κυψέλες τους.

Και τι κάνουν οι μέλισσες όταν είναι κλεισμένες μέσα για μεγάλα διαστήματα; Τρώνε… Έτσι το μέλι έκανε φτερά και κάθε ώρα που περνάει, με το άνθος της πορτοκαλιάς να φθίνει και να μην αρκεί για να συντηρήσει μεγάλους πληθυσμούς, όλο και λιγοστεύει. Και ενώ έχουν συμβεί όλα αυτά, ίσως γιατί δεν θέλαμε να δεχτούμε την ήττα μας, τρέφαμε μια κρυφή ελπίδα ότι ίσως η βροχή βοηθήσει στη νεκταροέκκριση παρά το ότι η ανθοφορία είχε μειωθεί αισθητά. Δεν θέλαμε να δεχτούμε ούτε τα μηνύματα που μας έστελναν οι μέλισσες, οι οποίες ανέστειλαν τις όποιες τάσεις για σμηνουργία, δείγμα του ότι δεν υπάρχει πλέον αφθονία τροφής.

Έχοντας κάνει κάποιους μελισσοκομικούς χειρισμούς με σκοπό να επιτύχουμε την μέγιστη παραγωγή μελιού στην πορτοκαλιά, μπλοκάροντας την βασίλισσα και περιορίζοντας την εισροή γύρης και με τις πληροφορίες για τον άστατο καιρό της επόμενης εβδομάδας, δεν έχουμε μεγάλες προσδοκίες για την αμέσως επόμενη ανθοφορία που είναι αυτή του παλιουριού. Το παλιούρι έχει να αποδώσει 6 χρόνια. Είναι ένα φυτό που δίνει μεν εξαιρετικό μέλι αλλά είναι εντελώς αναξιόπιστο, καθώς ένα ψιλόβροχο αρκεί για να ξεπλύνει το νέκταρ του.

Επιβάλλεται όμως να μεταφερθούμε και να βοηθήσουμε τα μελίσσια να ανασυνταχθούν με στόχο κάποια απ’ τις καλοκαιρινές ανθοφορίες. Οι μέλισσες σίγουρα θα τα καταφέρουν, θέλουν απλά λίγο χρόνο. Όσο για εμάς… Falling As Flowers Do – Dying A Glorious Death

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Kvgl86cCibA&w=640&h=360]

Για τους μελισσοκόμους η περίοδος του χειμώνα είναι πολύ βαρετή. Οι μέλισσες ξεχειμωνιάζουν και έτσι καθόμαστε στην αποθήκη επιδιορθώνοντας τον εξοπλισμό, περιμένοντας να έρθει η άνοιξη. Στους πρόποδες της Πίνδου, από το τέλος Φεβρουαρίου, ανθίζει το ανοιξιάτικο ρείκι. Ένα φυτό πολύ χρήσιμο για τις μέλισσες, μιας και τις αναπτύσσει νωρίς. Αποφασίσαμε λοιπόν να διερευνήσουμε την περιοχή και να δούμε σε τι στάδιο βρίσκεται το άνθος του, ώστε να μεταφέρουμε τα μελίσσια έγκαιρα.

Βόρεια του νομού Αιτωλοακαρνανίας, στους πρόποδες των Ορέων του Βάλτου και υψόμετρο 400-500 μέτρων συναντήσαμε πολλά ρείκια τα οποία είχαν πετάξει μπουμπούκι και ήταν έτοιμα να ανοίξουν από μέρα σε μέρα. Το ανοιξιάτικο ρείκι φύεται στις ίδιες περιοχές με το φθινοπωρινό, έχει όμως λευκό άνθος και είναι πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος (φτάνει μέχρι και τα 3 μέτρα). Αφού ψάξαμε για την τοποθεσία που θα στήσουμε το μελισσοκομείο, επιλέξαμε για τη μεταφορά τα δυνατότερα μελίσσια.

Το βράδυ, αφού φορτώσαμε τα μελίσσια, κατά τη μεταφορά πέσαμε σε δύο μπλόκα αγροτών, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Η νύχτα είχε σύννεφα και η απουσία του φεγγαριού σε συνδυασμό με την ομίχλη που δημιουργούσε η υψηλή υγρασία μας δυσκόλεψε στην τοποθέτηση. Όλα όμως, όπως διαπιστώσαμε την επόμενη ημέρα πήγαν καλά. Μόλις οι μέλισσες αντιλήφθηκαν ότι βρίσκονται σε νέο περιβάλλον, άρχισαν να στροβιλίζονται γύρω απ’ τις κυψέλες ώστε να απομνημονεύσουν τις νέες τους θέσεις, προκαλώντας έναν μικρό χαμό…

Λίγες ώρες αργότερα όμως παρατηρήσαμε μέλισσες με γύρη που σημαίνει ότι οι ανιχνεύτριες εντόπισαν τα άνθη και έδωσαν τις θέσεις τους. Καθώς θα προσαρμόζονται τις επόμενες ημέρες οι μέλισσες στο νέο τους περιβάλλον θα αυξάνουν συνεχώς το βεληνεκές συλλογής. Το ανοιξιάτικο ρείκι δίνει εξαιρετικής ποιότητας γύρη η οποία βοηθάει πάρα πολύ στην καλή ανάπτυξη των μελισσιών. Το καλό είναι ότι δεν επηρεάζεται από βροχές, μιας και το άνθος του είναι καμπανοειδές, σαν της κουμαριάς, είναι όμως αρκετά ευαίσθητο στην πτώση της θερμοκρασίας.

Ο τρύγος στο ανοιξιάτικο ρείκι είναι σπάνιος γιατί ανθίζει πολύ νωρίς και τα μελίσσια δεν προλαβαίνουν να είναι έτοιμα τότε, καμιά φορά όμως γίνεται κι αυτό και το μέλι το οποίο παράγεται μοιάζει αρκετά με του φθινοπωρινού ρεικιού. Έχει απλώς λίγο πιο απαλό άρωμα. Κατά τα άλλα είναι κι αυτό κεχριμπαρί προς το κοκκινωπό και κρυσταλλώνει πολύ γρήγορα.

Δίπλα στο μελισσοκομείο εντοπίσαμε και άλλα φυτά ανθισμένα όπως το ορνιθόγαλο αλλά και η άγρια πρίμουλα της φωτογραφίας, για την οποία όμως οι μέλισσες δεν έδειχναν ενδιαφέρον.  Τα αδύναμα μελίσσια έμειναν πίσω στον κάμπο όπου αναπτύσσονται σιγά σιγά και ελπίζουμε να έχουμε έτοιμα στην πορτοκαλιά.

Φέτος αποφασίσαμε να αυξήσουμε τα μελίσσια νωρίς, ώστε να εκμεταλλευτούμε την άνοιξη. Ο χειμώνας ήταν ήπιος και σου δίνει την αίσθηση ότι η άνοιξη θα είναι πρώιμη και γι αυτό έπρεπε να βιαστούμε. Αυτοί οι τρεις μήνες είναι οι πιο σημαντικοί καθώς αυτήν την περίοδο αναπτύσσονται τα μελίσσια, ανανεώνουν τον πληθυσμό, χτίζουν κτλ.

Τα νέα μελίσσια εγκαταστάθηκαν στο κτήμα.

Αφού μεταφέραμε τα νέα μελίσσια στο κτήμα, κάναμε και την πρώτη επιθεώρηση μετά το χειμώνα. Είδαμε μελίσσια πολύ δυνατά, με 4 πλαίσια γόνο και 10 πληθυσμό και είδαμε και μελίσσια με μόλις 1-1,5 πλαίσια πληθυσμό. Αυτές οι διαφορές είναι φυσιολογικές, ειδικά αν μιλάμε για μελίσσια που προέρχονται από διαφορετικούς χειρισμούς. Τώρα όμως είναι η περίοδος εξισορρόπησης κατά την οποία θα προσπαθήσουμε να τα φέρουμε όσο το δυνατόν στο ίδιο επίπεδο μέχρι την κύρια ανθοφορία της άνοιξης.

Τα νέα μας μελίσσια πριν την εγκατάσταση, σε μελισσοκομείο στον Άραχθο.

Στο κτήμα άνθισαν οι αμυγδαλιές ενώ έτοιμες να ακολουθήσουν είναι και οι ροδακινιές. 20-25 ημέρες νωρίτερα από πέρυσι. Αυτό είναι λίγο επικίνδυνο μιας και τα κρύα του Μάρτη μπορούν να τα χαλάσουν όλα. Οι παλιοί έλεγαν ότι όσο περισσότερο κρατάνε τα κρύα τον Φεβρουάριο τόσο το καλύτερο καθώς καθυστερούν οι ανθοφορίες.

Από τη μεταφορά των νέων κυψελών.

Από την άλλη μεριά στην κυψέλη, η βασίλισσα διεγείρεται και γεννάει ακατάπαυστα, με αποτέλεσμα αν κρυώσει ο καιρός απότομα και το μελίσσι μαζευτεί σε μελισσόσφαιρα να παγώσει ο γόνος. Είναι μια περίοδος κρίσιμη που απαιτεί λεπτούς και προσεκτικούς χειρισμούς. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι τον Μάρτιο μετράνε τα μελίσσια.

Οι τελευταίες ηλιόλουστες μέρες δεν πάνε χαμένες για τις μέλισσες και αυτό φαίνεται απ’ τον συνωστισμό στις εισόδους. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά από εδώ και μπρος και να τρυγήσουμε ανοιξιάτικο ανθόμελο αλλά και να δυναμώσουμε τα αδύνατα μελίσσια.