Ο Νικήτας ζει μόνος του, αποτραβηγμένος σε ένα ορεινό δάσος, το οποίο απειλείται από την επιθετική επέκταση μιας βιομηχανικής μονάδας, στην οποία ο ίδιος αντιστέκεται σθεναρά. Οι τόνοι θα ανέβουν ακόμα περισσότερο με την ξαφνική άφιξη του αποξενωμένου γιου του, ο οποίος διεκδικεί το μερίδιο του απ’ την κληρονομιά.

 

Το πανέμορφο δάσος που περιβάλλει την απομονωμένη, λιτή, ορεινή αγροικία του Νικήτα, απειλείται από την επιθετική επέκταση μιας κοντινής βιομηχανικής μονάδας η οποία αρχίζει να κατατρώει δέντρα, να αλλοιώνει το περιβάλλον και με την παρουσία της διχάζει έντονα τους κατοίκους της περιοχής. Δύο κόσμοι συγκρούονται με φόντο μια επαρχιακή Ελλάδα βυθισμένη στη σύγχυση και την αμηχανία. Ο  Νικήτας δεμένος με τη φύση τους ρυθμούς και τους νόμους της έρχεται αντιμέτωπος με το γιο του, ο οποίος επιστρέφει για να διεκδικήσει το μερίδιο του και αντιπροσωπεύει την αστική ζωή, την τεχνολογία και τον κυνισμό.

 

 

Το πολυβραβευμένο φιλμ του Τζώρτζη Γρηγοράκη καταφέρνει να κοιτάξει με μια διαφορετική, μεστή κινηματογραφική ματιά και σκληρό ρεαλισμό την ελληνική επαρχία. Με γουέστερν ατμόσφαιρα και απόηχους τραγωδίας εστιάζει στη σχέση πατέρα-γιου και μπορεί να μην έχει άμεσα μελισσοκομικό ενδιαφέρον, έχει όμως ένα ξεκάθαρο οικολογικό και ουμανιστικό μήνυμα, ενώ αποτελεί έναν ύμνο για τη φύση και το δάσος.

Το περιβαλλοντικό σκέλος της ταινίας δημιουργεί σαφείς συνειρμούς με τον πολυετή αγώνα στις Σκουριές ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και του κοινωνικού διχασμού που ακολούθησε. Ο Βαγγέλης Μουρίκης με μια εξαιρετική ερμηνεία παίζει το Νικήτα έναν άνθρωπο καθαρό που πρεσβεύει μια ηθική. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης το να πει κάποιος «δεν πουλάω, έχω κάτι ιερό», είναι πολιτική στάση και ο Νικήτας αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του στο δάσος παρά τα πολλά χρήματα που του προσφέρουν.

 

 

Στο Digger παρακολουθούμε το αδιέξοδο ενός ανθρώπου που έχει κάνει την επιλογή να ζει μια μοναχική ζωή στη φύση, όταν καταφτάνει ένα απειλητικό βιομηχανικό τέρας. Δεν θέλει να φύγει, γιατί θα είναι σαν να πεθαίνει μιας και η ζωή του είναι ταυτισμένη με το δάσος. Αλλά ούτε και μπορεί να μείνει, ξέρει καλά ότι θα χάσει. Μια ιστορία Δαυίδ και Γολιάθ, όπου ο Δαυίδ δεν θα βγει νικητής.

 

Digger
2020 | Έγχρ. | Διάρκεια: 101΄ | Ελλάδα | Σκηνοθεσία: Τζώρτζης Γρηγοράκης Πρωταγωνιστούν:
Βαγγέλης Μουρίκης, Αργύρης Πανταζάρας, Σοφία Κόκκαλη

 

 

 

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Σλοβένικης μελισσοκομίας, που έχει αποκτήσει διεθνή αναγνώριση, είναι η λαϊκή τέχνη ζωγραφικής κυψελών, κάτι που δεν γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι αρχές αυτής της λαϊκής τέχνης βρίσκονται αρκετά πίσω, στα μέσα του 18ου αιώνα.

Στην Σλοβενία χρησιμοποιούν τα γνωστά μελισσόσπιτα, τα οποία είναι μεγάλες ξύλινες κατασκευές, σαν δωμάτια, τα οποία βρίσκονται διασκορπισμένα στην ύπαιθρο και μέσα τους τοποθετούνται οι κυψέλες, ώστε να προστατεύονται από το κρύο. Οι έξοδοι αυτών των κυψελών είναι φυσικά προς τα έξω και για να μην δημιουργείται παραπλάνηση των μελισσών κατά την επιστροφή, ζωγραφίζονται τα μπροστινά μέρη των κυψελών ώστε να ξεχωρίζουν.

Το γεγονός αυτό αποτέλεσε πρόκληση για πολλούς λαϊκούς καλλιτέχνες οι οποίοι ανέλαβαν να διακοσμήσουν τις κυψέλες αυτές με folk θέματα από την καθημερινή ζωή, δημιουργώντας ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα, αναγάγοντας τα μελίσσια σε ένα είδος υπαίθριας γκαλερί τέχνης. Οι ζωγραφιές αυτές, φυσικά βοηθούν τις μέλισσες να βρίσκουν πιο εύκολα τον προσανατολισμό τους, αλλά και τον μελισσοκόμο να ξεχωρίζει τα μελίσσια του.

Τα μουσεία της Σλοβενίας διατήρησαν έναν μεγάλο αριθμό πρωτότυπων έργων ζωγραφικής, από τα οποία έχουν γίνει αμέτρητα αντίγραφα και τα οποία πωλούνται ως αναμνηστικά. Πολλοί Σλοβένοι μελισσοκόμοι αρέσκονται ακόμα και σήμερα να διακοσμούν τα μελίσσια τους με τα παλιά μοτίβα, αλλά οι περισσότεροι χρησιμοποιούν νέα.

Σύμφωνα με τον Joze Koželj, μελισσοκόμο ο οποίος διατηρεί ένα μουσείο μελισσοκομίας, αρχικά οι καλλιτέχνες αυτοί ήταν άγνωστοι και φτωχοί ταξιδιώτες οι οποίοι δεν είχαν να πληρώσουν για κατάλυμα και έτσι αναλάμβαναν να ζωγραφίσουν τις κυψέλες με αντάλλαγμα να τους δοθεί ένα κρεβάτι. Αργότερα, αρκετοί από αυτούς έγιναν γνωστοί και πληρώνονταν για τη δουλειά τους, όπως η διάσημη οικογένεια των Šubic.

Τα θέματα που επέλεγαν ήταν θρησκευτικά, σκηνές από διάφορα τοπικά έθιμα αλλά και αστείες καθημερινές στιγμές. Όπως για παράδειγμα αυτή όπου ένας κυνηγός έκαστε να ξαποστάσει κάτω από ένα δέντρο και αφού ήπιε και λίγο αποκοιμήθηκε. Τότε ήρθαν τα ζώα και του ξύρισαν το μουστάκι. Και ενώ μπορούμε να φανταστούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να δουλέψουν πολύ σκληρά στην καθημερινή τους ζωή, δεν έχασαν την αίσθηση του χιούμορ τους και την ικανότητά τους να βλέπουν πάντα τη λαμπρή πλευρά της ζωής.

Ή αυτός ο πίνακας όπου ένας καμπουριασμένος άνδρας με μπαστουνάκι περνάει κάτω από ένα δέντρο όπου ζει ένα μελίσσι και άθελά του το ενοχλεί με αποτέλεσμα να τον τσιμπήσουν οι μέλισσες, καθώς όμως προσπαθεί να ξεφύγει τα τσιμπήματα θεραπεύουν τους ρευματισμούς του.

Όλες αυτές οι κυψέλες συνοψίζουν τη συλλογική σοφία της παράδοσης της μελισσοκομίας στη Σλοβενία. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες.

Κόρη μελισσοκόμων που ξεκίνησε τη σκηνοθετική της καριέρα από το ντοκιμαντέρ, η 32χρονη Αλίτσε Ρορβάκερ (μικρότερη αδερφή της πρωταγωνίστριας Άλμπα) εντυπωσίασε με το προ τριετίας μυθοπλαστικό ντεμπούτο της «Corpo Celeste». Δανειζόμενη στοιχεία από την οικογενειακή της ιστορία κι έχοντας για άλλη μία φορά ένα νεαρό κορίτσι ως βασική ηρωίδα, έκανε με τα «Θαύματα» τη μεγάλη έκπληξη στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών, στο οποίο απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.

Πιστή στο νταρντενικό, νεο-ρεαλιστικό αφηγηματικό της ύφος, «εισβάλλει» στην καθημερινότητα μιας εξαμελούς, απομονωμένης στην εξοχή οικογένειας μελισσοκόμων η οποία προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το μικρό παρασκευαστήριό της. Ο γερμανικής καταγωγής πατέρας δίνει τις εντολές, αλλά άτυπος αρχηγός είναι η 12χρονη Τζελσομίνα, η οποία βοηθάει στις δουλειές, προσέχει τις τρεις μικρότερες αδερφές της και κάνει τα πάντα για να πείσει την οικογένειά της να συμμετάσχει σε ένα τηλεοπτικό reality show.

Είναι η νέα ιταλική γενιά, από τη μία δεμένη με την αγροτική παράδοση και τον παραδοσιακό τρόπο­ ζωής και από την άλλη γοητευμένη από ένα φανταχτερό αύριο­, όπου τα πάντα –η Ιστορία, οι παραδόσεις, οι ανθρώπινες σχέσεις– μετατρέπονται σε θέαμα. Η Ρορβάκερ σκηνοθετεί αυτήν την αντίφαση αντιπαραθέτοντας εικόνες που ξεπηδούν από έναν αλά Ερμάνο Όλμι («Το Δέντρο και τα Τσόκαρα») ή αδερφούς Ταβιάνι («Πατέρας Αφέντης») ρεαλισμό με την ονειρική αύρα των ταινιών του Φελίνι: στην πρώτη συνάντηση της Τζελσομίνα με την τηλεπαρουσιάστρια Μόνικα Μπελούτσι στο δάσος, η τελευταία εμφανίζεται ντυμένη σαν κιτσάτα πανέμορφη γοργόνα.

Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα συντηρείται με διακριτικό τρόπο μέχρι το λυρικό φινάλε, κρατώντας έτσι την ταινία σε μια πρωτότυπη και παράξενη ισορροπία ανάμεσα στη σκληρή κινηματογραφική ειλικρίνεια και την απελευθερωτική φαντασία. Ισορροπία η οποία αντιπροσωπεύει και τη ματιά της δυναμικής, αλλά ευαίσθητης Τζελσομίνα προς το ενήλικο αύριο, το οποίο η Ρορβάκερ προβλέπει τρυφερό, επώδυνο, απολαυστικό, πικρό και σίγουρα γεμάτο θαύματα.

Τα Θαύματα aka The Wonders / Le Meraviglie
2014 | Έγχρ. | Διάρκεια: 110′ | Ιταλία | Σκηνοθεσία: Αλίτσε Ρορβάκερ | Πρωταγωνιστούν: Μόνικα Μπελούτσι, Μαρία Αλεξάντρα Λούνγκου, Άλμπα Ρορβάκερ

πηγή: Αθηνόραμα (του Χρήστου Μήτση)

Και ξαφνικά, εν μέσω της θλίψης, της απώλειας και του πένθους οι κάτοικοι του Μάντσεστερ σπεύδουν κατά εκατοντάδες για να κάνουν ένα τατουάζ που απεικονίζει μια μέλισσα-εργάτη. Μόνο που η επιλογή τους  αυτή έχει έναν ισχυρό συμβολισμό αλλά και μια πρακτική «συνέπεια», πολύτιμη για τις δύσκολες μέρες που διανύουν η κάτοικοι της πόλης και κυρίως οι 22 οικογένειες που έχασαν τους αγαπημένους τους αλλά και αυτοί που δοκιμάζονται νοσηλευόμενοι.

Η πρωτοβουλία για τα τατουάζ ήρθε από το Alchemy Tattoο Studio στο Μάντσεστερ που «προσφέρει» το συγκεκριμένο τατουάζ για 50 λίρες και το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα διατεθεί εξολοκλήρου στις οικογένειες των θυμάτων της βομβιστικής επίθεσης στο Manchester Arena. Το Alchemy θα κάνει μόνο αυτό το τατουάζ αφού η μέλισσα-εργάτης είναι το σύμβολο του Manchester που «θυμίζει» την ιστορία της πόλης όπου κυρίως την περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης οι κάτοικοί εργάζονταν υπό πολύ σκληρές συνθήκες.

Έτσι όχι μόνο συγκεντρώνονται χρήματα για έναν καλό σκοπό αλλά εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολίτες του Μάντσεστερ τιμούν με αυτό τον τρόπο την ιδιαίτερη πατρίδα τους ενώ θα φέρουν πλέον στο σώμα τους μια «ανεξίτηλη» υπενθύμιση των γεγονότων της 22ας Μαϊου αλλά και της γενναίας αντίδρασης των κατοίκων. Μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί 4.500 λίρες και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί κατά πολύ αφού πολίτες έκαναν ουρές έξω από το στούντιο που έχει υπερβεί τις δυνατότητες του να τους εξυπηρετήσει.

Έτσι, tattoο artistists αποφάσισαν να δώσουν ραντεβού στο Μanchester Arena αυτό το Σαββατοκύριακο για να εξυπηρετήσουν όσους θέλουν μια…μέλισσα στο χέρι τους και τα χρήματα θα διατεθούν φυσικά για τον ίδιο σκοπό. Ανάλογη πρωτοβουλία έχουν αναλάβει και άλλα tattoo studio ανά τη χώρα όπως στο Γιορκ, το Μπράιτον ή ακόμη και στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας.

πηγή: huffingtonpost.gr

 

Αν και οι περισσότεροι δεν θέλουν να τις βλέπουν κοντά στα σπίτια τους, οι φωλιές των σφηκών είναι απ’ τα πιο εντυπωσιακά έργα της φύσης. Η ευρωπαϊκή χάρτινη σφήκα κατασκευάζει τη φωλιά της μασώντας ξύλο, το οποίο στη συνέχεια αναμιγνύει με σίελο δημιουργώντας έναν πολτό, τον οποίο χρησιμοποιεί για να χτίζει σε εξάγωνα με ένα υλικό γκρι χρώματος που έχει χάρτινη υφή.

Για να αναδειχτούν ακόμη καλύτερα αυτές οι δομές, ο φοιτητής του Τμήματος Βιολογίας, Mattia Menchetti, πειραματίστηκε παρέχοντας σε μια αποικία Ευρωπαϊκών χάρτινων σφηκών, χρωματιστό χαρτί ώστε να χτίσουν με αυτό. Ξεκίνησε θέτοντας τις σφήκες σε αιχμαλωσία και δίνοντάς τους αρχικά κίτρινο χαρτί, ενώ σταδιακά στη συνέχεια εισήγαγε και άλλες αποχρώσεις.

Τα έντομα σύντομα δημιούργησαν μια χρωματιστή φωλιά για να στεγάσουν τις προνύμφες τους. Οι φωλιές των σφηκών φαινομενικά μοιάζουν εύθραυστες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς από τι είναι φτιαγμένες, αλλά είναι πολύ σταθερές και αρκετά ανθεκτικές. Μια πρωτεΐνη στο σάλιο των ευρωπαϊκών σφηκών είναι η αιτία που κάνει το χαρτί τόσο αποτελεσματικό, ενώ ταυτόχρονα το αδιαβροχοποιεί.

Μάλιστα μια ομάδα ερευνητών της Nasa χρησιμοποίησε αυτήν την τεχνική των σφηκών για να κατασκευάσει ένα βιοδιασπώμενο drone για να πετά σε ευαίσθητα περιβάλλοντα, όπως για παράδειγμα σε κοραλλιογενείς υφάλους, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος σε περίπτωση που συντριβεί.

Με το «Μέλι», ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου κλείνει την τριλογία που καταπιάνεται με την οικογενειακή ζωή και τα καθημερινά προβλήματα των φτωχών, απλών ανθρώπων. Ο Γιουσούφ, είναι ένα 6χρονο μοναχοπαίδι που ζει με τους γονείς του σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή της Ανατολίας. Για το νεαρό αγόρι, το γειτονικό δάσος είναι ένα μέρος μυστηρίου και περιπέτειας όπως το ζει ενώ συνοδεύει τον μελισσοκόμο πατέρα του στη δουλειά καθημερινώς.

Μαζί τοποθετούν τις ειδικά διαμορφωμένες κυψέλες τους στις κορυφές των δέντρων. Στο σχολείο ο Γιουσούφ έχει μια δυσάρεστη σχέση με τους συμμαθητές του λόγω της δυσλεξίας που τον κάνει να ντρέπεται την ώρα των μαθημάτων. Με τους οικονομικούς πόρους της οικογένειας να λιγοστεύουν εξαιτίας της ολοένα και πιο συχνής ‘εξαφάνισης’ των μελισσών, ο πατέρας δεν έχει άλλη λύση από το να μεταφέρει τις κυψέλες του σε άλλη ορεινή περιοχή· αποστολή αρκετά ριψοκίνδυνη.

Καθώς όμως οι μέρες περνούν και ο πατέρας δεν επιστρέφει, ο Γιουσούφ αποφασίζει να τον αναζητήσει. Απόφαση που θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια που έως τότε δεν είχε ποτέ ‘περπατήσει’… Ο Καπλάνογλου έφτιαξε την ελεγεία μιας απλής, τραγικής οικογένειας, εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στις καθημερινές δουλειές της – ο πατέρας με τις μέλισσες αλλά και τις διάφορες ξυλουργικές απασχολήσεις του, η μητέρα στο χωράφι και ο μικρός Γιουσούφ στο σχολείο, να προσπαθεί να κερδίσει ένα από τα βραβεία που ο δάσκαλος μοιράζει καθημερινά σ’ όποιον διαβάσει σωστά το κείμενό του.

Ο Καπλάνογλου αντλεί από τις δικές του προσωπικές εμπειρίες για να φτιάξει μια ταινία γύρω από έναν κόσμο που σταδιακά έχει αρχίσει να εξαφανίζεται. Εναν κόσμο που από τη μια έχει τις αναμφισβήτητες αρετές του (μια πιο ανθρώπινη ζωή κοντά στη φύση, η στενή σχέση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, καθώς και οι διάφορες παραδόσεις) αλλά και τα ελαττώματά της (ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας).

Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του μικρού του ήρωα χρησιμοποιώντας ένα «μαγικό ρεαλισμό», συγγενικό μ’ εκείνον στις ταινίες του Ταρκόφσκι, και, παρά τον ηθελημένα αργό ρυθμό της, η ταινία του έχει έναν εσωτερικό ρυθμό, που σταδιακά σε παρασύρει. Μια όμορφη, ελεγειακή ταινία, δοσμένη με ποίηση και λυρισμό που κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Μέλι aka Honey / Bal
2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 103′ | Τουρκία | Σκηνοθεσία: Σεμίχ Καπλάνογλου | Πρωταγωνιστούν: Ερντάλ Μπεσίκτσιογλου, Τουλίν Οζέν, Μπόρα Άλτας.

πηγές από: cinemanews, Ελευθεροτυπία

Ο Καλλιτέχνης και μελισσοκόμος Ren Ri απασχολεί μέλισσες για την κατασκευή αυτών των καταπληκτικών ‘’έγκλειστων’’ γλυπτών. Ο καλλιτέχνης κατασκευάζει πρώτα διαφανή πολύεδρα και κύβους με ένα εσωτερικό πλαίσιο ξύλινου σκελετού, στο κέντρο των οποίων  τοποθετεί τη βασίλισσα

Μετά την εισαγωγή του υπόλοιπου πληθυσμού της κυψέλης, περιστρέφει το γλυπτό κάθε έβδομη ημέρα βασιζόμενος στο ρίξιμο του ζαριού, μια πράξη που όπως λέει παραπέμπει στη βιβλική έννοια της δημιουργίας.

Το ρίξιμο του ζαριού όχι μόνο δημιουργεί μία τυχαία παράμετρο αλλά μέσω της τυχαίας μετακίνησης της κατασκευής, αυτή αλλάζει θέση σε σχέση με τη φορά της βαρύτητας , αναγκάζοντας τις μέλισσες να προσαρμόζουν ανάλογα την κατεύθυνση προς την οποία χτίζουν τις κερήθρες δημιουργώντας τελικά μία πιο ισορροπημένη κατασκευή.

Ενώ έχουμε δει αρκετούς καλλιτέχνες που χρησιμοποιούσαν κηρήθρα ως μέσο, όπως η Aganetha Dyckκαι o Tomas Libetiny, o Ri φαίνεται να θέτει ελαφρώς μεγαλύτερη έμφαση στην ίδια την κυψέλη ως το βασικό θέμα των εκθεμάτων του.

Ο Κινέζος καλλιτέχνης Ren Ri δημιουργεί έργα τέχνης με συνεργό του την ίδια την φύση, δουλεύει με μέλισσες από το 2006 και έχει ολοκλήρωσε πολλά πρότζεκτ με την βοήθειά τους.

Με την μέλισσα βασίλισσα, για γραφίδα του, ο Ren Ri, “ζωγράφισε” ολόκληρη την υδρόγειο καθώς και μεμονωμένα κράτη.

Οι μέλισσες έχουν και στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί με αντίστοιχους τρόπους στην τέχνη. Παραδείγματα αποτελούν το γλυπτό του  εσταυρωμένου του Tomás Libertíny καθώς και τα περίτεχνα βάζα από κηρήθρες του Raoul Kramer.

πηγή: Μελίαμα

Μιας και το φθινόπωρο είναι η κατεξοχήν εποχή για ταινίες αποφασίσαμε να σας προτείνουμε μία. Πρόκειται για το αριστουργηματικό δράμα του Βίκτορ Ερίθε Το «Πνεύμα του Μελισσιού» που γυρίστηκε το 1973.

Το 1940, στο δημαρχείο ενός μικρού καστιγιάνικου χωριού, στην μετεμφυλιακή Ισπανία, προβάλλεται ο «Φρανκενστάιν» του Τζέιμς Γουέιλ με τον Μπόρις Καρλόφ. Το παραμορφωμένο πρόσωπο του τέρατος εξάπτει την αχαλίνωτη φαντασία της εξάχρονης Άννας που το συμπονά, για τις αδικίες που υπόκειται. Αναζητώντας το σε ένα απομονωμένο σπίτι στην άκρη του χωριού συναντά έναν πληγωμένο αντάρτη, στο πρόσωπο του οποίου πιστεύει πως κρύβεται το πνεύμα του. Το ελλειπτικό δράμα του Ισπανού βιρτουόζου προσεγγίζει με μια αριστουργηματική μεταφυσική ποιητικότητα την ανήλικη φαντασία, στιγματίζοντας ανεξίτηλα τον μοντέρνο κινηματογράφο του Φανταστικού.

Ο τίτλος της μαγικής ταινίας του Βίκτορ Ερίθε «Το Πνεύμα του Μελισσιού» – παρμένος από διάσημο βιβλίο του Maurice Maeterlinck – παραπέμπει στο ισχυρό, αινιγματικό και παράδοξο πνεύμα, στη γλωσσική μορφή ζωικής επικοινωνίας που κυριαρχεί στο εσωτερικό του μελισσιού, στο οποίο οι μέλισσες υπακούουν ενστικτωδώς. Αυτό το σύστημα επικοινωνίας μελετά ο πατέρας των μικρών Ισαμπέλ και Άννα, στην ταινία, όταν δε δουλεύει στα μελίσσια του.

Σας προτείνουμε λοιπόν απόψε να αφήσετε τον εαυτό σας να βυθιστεί στον ονειρικό κόσμο ενός Ισπανού μάστορα των εικόνων, να περιπλανηθείτε στα χρυσαφένια και ερημικά υψίπεδα της Καστίλης καθώς και στα βαθιά, γλυκά μαύρα μάτια της εξάχρονης Άννας. Είναι τέτοια η δύναμη τους, που αυτές οι εικόνες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη σας.

Το Πνεύμα του Μελισσιού aka The Spirit of the Beehive / El Espiritu De La Colmena
1973 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95′ | Ισπανία | Σκηνοθεσία: Βίκτορ Ερίθε | Πρωταγωνιστούν: Φερνάντο Φερνάν Γκόμεζ, Τερέζα Γκιμπέρα, Άνα Τόρεντ | Μουσική: Λουίς δε Πάμπλο.

πηγές από: Ριζοσπάστης, Αθηνόραμα, ΚΟΠΙ

Ο Louis Masai εργάζεται πάνω στην οπτική των ανθρώπων ως ζώων, μέσα από τη δημιουργία πινάκων ζωγραφικής με ανθρωπόμορφα ζώα τα οποία επενδύει με συναισθήματα, συμπεριφορές και τα παρελκόμενα του σύγχρονου κόσμου.

«Στις ανθρωπομιμήσεις μου, προκαλώ τον τρόπο που ο θεατής διαχειρίζεται την ίδια του τη φύση ταυτόχρονα με τον αγώνα επιβίωσης του βασιλείου των ζώων».

Ο Masai δεν αρκείται στον καμβά και συχνά ζωγραφίζει στους δρόμους. Ταυτόχρονα, στο studio του εργάζεται και με ανακυκλωμένα υλικά, από έπιπλα μέχρι Βικτωριανές φωτογραφίες.

Έχοντας περάσει 6 χρόνια ζωγραφίζοντας στην Cornwall, o Luis αποφάσισε ότι ήταν αρκετά. Μετακόμισε στο Λονδίνο και έκτοτε έχει βραβευτεί πάνω από 20 φορές.

Έχει συμμετάσχει και στο project “Save the bees”.

πηγή: Μελίαμα