Την πρώτη της πτήση πραγματοποίησε τηλεχειριζόμενη λιβελούλα- cyborg, στο πλαίσιο προγράμματος ερευνητών του Charles Stark Draper Laboratory και τουHoward Hughes Medical Institute (HHMI) στις ΗΠΑ.

Έρευνες πάνω σε έντομα- cyborg (με ενσωματωμένα πάνω τους τεχνητά/ τεχνολογικά τμήματα) είναι σε εξέλιξη εδώ και καιρό, με κατσαρίδες, ακρίδες κ.α. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ονόματι DragonflEye, που είχε ανακοινωθεί τον Ιανουάριο- όπως περιγράφεται από το Draper, ένα drone που χρησιμοποιεί ζωντανές λιβελούλες για να πετά. Η λιβελούλα φορά ένα μικρό «σακίδιο» με ηλεκτρονικά τμήματα, αισθητήρες και μια ηλιακή κυψέλη. Μια πηγή φωτός φορτίζει την κυψέλη, που τροφοδοτεί με ενέργεια το «σακίδιο».

Το έντομο κατευθύνεται μέσω παλμών φωτός που διοχετεύονται σε συγκεκριμένους νευρώνες στον εγκέφαλό του- δίνοντας τη δυνατότητα ελέγχου του σε άνθρωπο πιλότο, όπως θα έκανε με ένα drone. Απώτερος στόχος, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι η χρήση τέτοιων μικροσκοπικών cyborgs για γονιμοποίηση φυτών, παράδοση μικρών φορτίων ή αποστολές αναγνώρισης σε επικίνδυνες ζώνες. Επίσης, δεν αποκλείεται η χρήση της συγκεκριμένης τεχνολογίας στον τομέα της ιατρικής, για πιο ακριβείς διαγνώσεις, πιο ακριβείς και λεπτεπίλεπτες επεμβάσεις κ.α.

Όπως εκτιμούν οι ερευνητές, το DragonflEye ανοίγει τον δρόμο για αντίστοιχα εγχειρήματα σε κάποια από τα πιο ευέλικτα και ικανά από πτητικές άποψης έντομα της φύσης- όπως οι μέλισσες, ο πληθυσμός των οποίων έχει μειωθεί δραματικά μέσα στα τελευταία 25 χρόνια, με συνέπειες στη γονιμοποίηση των φυτών. Τέτοιου είδους συστήματα θα μπορούσαν να μειώσουν τους ρυθμούς απωλειών, κατευθύνοντας τις μέλισσες έτσι ώστε να αποφεύγουν τους κινδύνους, καθώς και επιτρέποντας την παρακολούθηση των τάσεων μετανάστευσης τους και της υγείας τους.

πηγή: Ναυτεμπορική

Το Black Mirror είναι μια εμβληματική σειρά κοινωνικο-πολιτικό-επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται στο άμεσο μέλλον. Στο τελευταίο επεισόδιο της τρίτης σεζόν (S03E06) παρουσιάζει μια ιστορία, σε ένα μέλλον όχι πολύ μακριά, όπου οι μέλισσες έχουν εξαφανιστεί λόγω της διαταραχής κατάρρευσης αποικίας (CCD) και μια εταιρεία έχει αναλάβει τη δημιουργία ρομποτικών μελισσών ώστε να επιτελέσουν την επικονίαση. Αυτές οι τεχνητές μέλισσες ελέγχονται από ένα κεντρικό σύστημα και είναι προγραμματισμένες να πηγαίνουν από φυτό σε φυτό για να τα γονιμοποιούν.

Η σειρά θέτει παράλληλα και άλλους προβληματισμούς όπως τον διαδικτυακό εκφοβισμό (Bullying) και τις επιπτώσεις του, αλλά το σημαντικότερο και ίσως τρομακτικότερο όλων είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτεται πως για να χρηματοδοτηθεί από την κυβέρνηση η έρευνα και ανάπτυξη του εγχειρήματος, η εταιρεία συμφώνησε να εντάξει έναν αισθητήρα αναγνώρισης προσώπων, στις ρομποτικές μέλισσες ώστε να μπορεί το κράτος να ελέγχει τους πολίτες…

Σκεφτείτε το λίγο. Με τις μέλισσες να βρίσκονται παντού και κανέναν να μην δίνει σημασία στην παρουσία τους, το κράτος μπορεί να συλλέγει πληροφορίες για οποιονδήποτε πολίτη με πολύ μεγαλύτερη άνεση απ’ τις π.χ. στατικές κάμερες κυκλοφορίας ή απλώς παρακολουθώντας τα τηλέφωνα. Κι αν αυτό φαντάζει σαν σενάριο σκληροπυρηνικής Sci-Fi νουβέλας, διαβάστε παρακάτω για να καταλάβετε ότι δεν είναι πολύ μακριά.

Με την εισαγωγή στις καλλιέργειες των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) των οποίων το γενετικό υλικό (DNA) τροποποιήθηκε με την εισαγωγή γονιδίου που προέρχεται από άλλο είδος, αλλά και από την συστηματική χρήση, από το 1990 και μετά, των νεονικοτινοειδών φυτοφαρμάκων με τη μορφή επικαλυμμένων σπόρων αλλά και εφαρμογών στο φύλλωμα, οι μέλισσες παρουσίασαν μια μυστηριώδη συμπεριφορά η οποία έως τότε δεν είχε παρατηρηθεί ξανά. Το φαινόμενο ονομάστηκε «διαταραχή κατάρρευσης αποικίας» (Colony Collapse Disorder, CCD) και στην ουσία περιέγραφε ακριβώς αυτό. Οι αποικίες τους κατέρρεαν και οι μέλισσες απλώς εξαφανίζονταν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Οι μελισσοκόμοι στις ΗΠΑ, όπου έχει εντοπιστεί το φαινόμενο στο μεγαλύτερο εύρος του, αναφέρουν ότι οι αποικίες αυτές δεν περιέχουν νεκρά έντομα, ούτε εντοπίζονται νεκρές μέλισσες γύρω τους. Απλώς οι μέλισσες μια ωραία πρωία εξαφανίζονται, χάνονται στους αγρούς κατά τον δρόμο της επιστροφής ή πεθαίνουν έξω. Η βασίλισσα μαζί με ελάχιστες εργάτριες (αλλά συνήθως με αρκετές προμήθειες τροφών) μένουν πίσω στην κυψέλη, αλλά ο πληθυσμός τους είναι τόσο μικρός που στην ουσία είναι καταδικασμένες να πεθάνουν.

Από το 2006 που ξεκίνησε μαζικά το φαινόμενο, σε κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ παρουσιάστηκε μείωση που κυμαίνονταν μεταξύ 50% και 90%, συχνά μέσα σε μόλις μερικές εβδομάδες. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και στη Βραζιλία αλλά και στον Καναδά, ενώ αργότερα εμφανίστηκε και στην Ευρώπη, κυρίως στην Ισπανία και τη Γαλλία, δηλαδή τις χώρες με μεγάλες και εντατικές καλλιέργειες. Ο Bill Dahle ιδιοκτήτης της Big Sky Honey στη Μοντάνα είχε δηλώσει «Φαινόντουσαν τόσο υγιείς την περασμένη άνοιξη. Ήμασταν τόσο περήφανοι για αυτές. Τότε κατά την πρώτη Σεπτεμβρίου, άρχισαν να πέφτουν και να πεθαίνουν σαν τρελές. Κάνουμε αυτή την δουλειά 30 χρόνια, και ποτέ δεν βιώσαμε τέτοια απώλεια πριν».

Οι μέλισσες είναι ίσως ο σημαντικότερος επικονιαστής στην φύση. Το 90% εκ των 107 σημαντικότερων καλλιεργούμενων καρποφόρων φυτών γονιμοποιείται από τις μέλισσες. Έτσι μια πιθανή εξαφάνισή τους θα έθετε σε τεράστιο κίνδυνο την ισορροπία στον πλανήτη. Οι διαθέσιμες τροφές θα μειώνονταν σημαντικά για τον άνθρωπο αλλά και για τα φυτοφάγα ζώα. Επίσης αν τα  φυτά δεν γονιμοποιηθούν για να παράξουν σπόρο θα μειωθούν σταδιακά και μεγάλο μέρος του πλανήτη θα ερημοποιηθεί.

Και κάπου εκεί αρχίζει η ιστορία των ρομποτικών μελισσών. Έπειτα από 12 χρόνια ερευνών η Σχολή Μηχανικής και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Χάρβαρντ κατάφερε να δημιουργήσει μια μέλισσα ρομπότ. Γιατί να εξαρτώνται τα αποθέματα τροφής απ’ τις μέλισσες, τις πεταλούδες και τα πουλιά, όταν σμήνη από ρομποτικές μέλισσες φτιαγμένες από τιτάνιο και πλαστικό θα μπορούν να επικονιάζουν τεράστιες μονοκαλλιέργειες γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και χωρίς τα προβλήματα που παρουσιάζουν οι μέλισσες της φύσης. Έτσι και η Bayer θα συνεχίσει να πουλάει τα τοξικά εντομοκτόνα της και η Monsanto θα προωθεί τους φτιαγμένους σε εργαστήρια σπόρους της.

Δανειζόμενοι από την εμβιομηχανική και την κοινωνική οργάνωση των μελισσών, η ομάδα των ερευνητών δημιουργεί μικροσκοπικά ιπτάμενα ρομπότ που θα πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι, χωρίς να επηρεάζονται από τις τοξίνες που ρέουν από τα πέταλα, για να μοιράζουν την γύρη. Ακόμη πιστεύουν ότι σύντομα θα μπορούν οι ρομποτικές μέλισσες να ζουν σε τεχνητές κυψέλες, συντονίζοντας τους αλγόριθμους και επικοινωνώντας μεταξύ τους για τις μεθόδους επικονιάσεως και εντοπισμού των καλλιεργειών.

Ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Robert Wood, δηλώνει ότι νοιώθει κάπως άβολα για τις εικασίες σχετικά με τις μελλοντικές χρήσεις της ρομποτικής μέλισσας. Ο ίδιος πιστεύει ότι χρειάζονται αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι να υπάρξει εμπορική εφαρμογή, καθώς ο χρόνος πτήσης είναι μέχρι στιγμής σχετικά μικρός, όμως αυτά είναι περισσότερο τεχνικά ζητήματα που αργά ή γρήγορα θα λυθούν.  Το Micro Air Vehicles είναι ένα εργαστήριο του Χάρβαρντ που δουλεύει πάνω σ’ αυτήν την τεχνολογία της μινιατούρας.

Φανταστείτε σμήνη χιλιάδων μελισσών, διασκορπισμένα σε μια πόλη. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία τους. Αυτά όμως είναι εκεί. Σας ακολουθούν και καταγράφουν. Όπως ο Μεγάλος Αδελφός.

Στράτος Σαραντουλάκης – Ορεινό Μέλι

Ερευνητές σχεδιάζουν να τοποθετήσουν πλακέτες Intel Edison σε κυψέλες μελισσών σε όλον τον πλανήτη για να παρακολουθούν τις κινήσεις τους. Οι μέλισσες θα φορούν μικροσκοπικές ετικέτες RFID, ενώ οι μικρές πλακέτες Intel Edison θα λειτουργούν ως κόμβοι ελέγχου, οι οποίοι θα συλλέγουν τα δεδομένα από τις διερχόμενες μέλισσες.

Η έρευνα θα χρησιμοποιηθεί για να προστατευθούν οι μέλισσες, οι οποίες επικονιάζουν το ένα τρίτο των φυτών, από τα οποία προέρχεται η αντίστοιχη ποσότητα των τροφίμων για τους ανθρώπους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι αισθητήρες λειτουργούν με τρόπο παρόμοιο με εκείνον μιας ηλεκτρονικής ετικέτας (e-tag), ενός οχήματος, καταγράφοντας το χρόνο διέλευσης του εντόμου, ο οποίος σημειώνεται μέσω της πλακέτας Intel Edison, στο σημείο ελέγχου. Τα δεδομένα που καταγράφονται από την ετικέτα RFID, συνδυάζονται με άλλα στοιχεία που συλλέγονται από μια σειρά περιβαλλοντικών αισθητήρων, οι οποίοι είναι επίσης ενσωματωμένοι στην πλακέτα Intel Edison.

Με αυτόν τον τρόπο, παρέχονται πολύτιμα δεδομένα στους μελισσοκόμους, στους παραγωγούς μελιού, αλλά και σε άλλους ενδιαφερόμενους αποδέκτες, όπως είναι π.χ. βιομηχανικοί ή κυβερνητικοί φορείς.

Ο δρόμος της μέλισσας

Αυτές οι πληροφορίες θα μας ενημερώνουν και θα μας διαφωτίζουν γύρω από τις μεθόδους προστασίας του πληθυσμού των μελισσών. Μία από τις πιο εντυπωσιακές εφαρμογές του συγκεκριμένου project είναι η οπτικοποίηση των μετακινήσεων των μελισσών σε τρισδιάστατες απεικονίσεις, πάνω στον παγκόσμιο χάρτη.

Το περιβάλλον Intel Edison αποτελείται από μικροσκοπικές υπολογιστικές πλακέτες σε μέγεθος γραμματοσήμου, οι οποίες συμπυκνώνουν όλες τις βασικές λειτουργίες ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή, σε απίστευτα μικρό μέγεθος. Η πλακέτα ενσωματώνει δυνατότητες ασύρματης δικτύωσης, μπορεί να «κουβαλάει» διαφορετικούς αισθητήρες και άλλα computing modules, αλλά και να προγραμματιστεί, έτσι ώστε να εξυπηρετήσει αναρίθμητες εφαρμογές, στο πλαίσιο τεχνολογιών Internet Of Things (IoT), όπου κάθε αντικείμενο του φυσικού κόσμου, μπορεί να καταστεί κόμβος στο Internet, με τη δική του, μοναδική, διεύθυνση IP.

Η έρευνα ανακοινώθηκε σε συνεργασία με την Εθνική Υπηρεσία Επιστημών της Αυστραλίας. Περισσότερα μπορείτε να μάθετε στην διεύθυνση csiro.au

πηγή: Βήμα Science