Η παπαρούνα είναι ιθαγενές φυτό της Ελλάδας που αυτοφύεται και παρά τον εντυπωσιακό κόκκινο άνθος της, θεωρείται ζιζάνιο. Είναι γυρεογόνο φυτό. Η γύρη της είναι μαύρου χρώματος και θεωρείται πολύ καλής ποιότητας. Η μέλισσα δεν βλέπει το κόκκινο χρώμα. Έτσι αναρωτιούνται πολλοί πως πάει στην παπαρούνα. Στην πραγματικότητα αντί του κόκκινου βλέπει υπεριώδεις ακτινοβολίες που αντανακλούν από το φως του ήλιου. Έτσι είναι ένα απ’ τα πολύ λίγα μελισσοκομικά φυτά με κόκκινο άνθος.

Ανθίζει από Απρίλιο μέχρι και μέσα Ιουλίου. Όταν οι μέλισσες κάνουν συλλογή μεγάλης ποσότητας γύρης από παπαρούνες, μαυρίζουν τα κελιά από τις κηρήθρες των κυψελών.

Μονοετές, αυτοφυές, ποώδες φυτό. Αποτελεί ζιζάνιο πολλών καλλιεργειών και ανθίζει από τον Μάρτιο έως και το καλοκαίρι. Δίνει και νέκταρ και γύρη χρώματος κίτρινου.

Τα άνθη του είναι ζωηρά κίτρινα με τέσσερα φύλα που σχηματίζουν ταξιανθίες και τα φύλα του είναι μυτερά και σ’ αυτό ξεχωρίζουν απ’ τη βρούβα.

Πολύ ανθεκτικό φυτό στην ξηρασία. Από το είδος S. alba παρασκευάζεται η λευκή μουστάρδα, από το S. nigra η μαύρη και από το B. juinca η καφέ.

Η κυδωνιά ή «Μήλο της Αφροδίτης» ανθίζει συνήθως αρχές Απριλίου και διαρκεί όλο τον μήνα. Θεωρείται καλό μελισσοκομικό φυτό το οποίο δίνει και νέκταρ και γύρη. Έχει υπέροχα μεγάλα λευκά ή ρόδινα άνθη, τα οποία είναι μονήρη, με πέντε πέταλα. Από τον καρπό της, εκτός από γλυκό του κουταλιού φτιάχνουμε και υπέροχο λικέρ το οποίο ωριμάζει για τουλάχιστον 6 μήνες. Επίσης από τα φύλλα του δέντρου παρασκευάζεται αφέψημα, το οποίο έχει μαλακτικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες.

Η μία (και μοναδική) κυδωνιά στο μελισσοκομείο μας!

Όταν ανθίζει η κουτσουπιά είναι ένα απ’ τα ωραιότερα δέντρα. Πόσοι γνωρίζουν όμως ότι τα άνθη της τρώγονται; Ωμά αλλά και τουρσί. Οι μελισσοκόμοι λένε ότι μόλις ανθίσουν βουίζουν σαν ηχεία από τις μέλισσες που προσελκύουν. Δίνει κυρίως νέκταρ αλλά και γύρη σε μικρότερες ποσότητες.

Είναι φυτό που βοηθάει πολύ στην ανάπτυξη των μελισσιών ενώ τις χρονιές με πολύ υγρασία και υψηλές θερμοκρασίες δίνει και μελίτωμα, καθώς αναπτύσσονται μύκητες στο φύλλωμα της, το οποίο απομυζούν οι μέλισσες.

Είναι φυλλοβόλο δέντρο που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις και οι περισσότεροι φυτεύουν για αισθητικούς λόγους. Παλιότερα πίστευαν ότι στην κουτσουπιά κρεμάστηκε ο Ιούδας γι αυτό και την αποκαλούσαν και δένδρο του Ιούδα.

Η διμορφοθήκη είναι ένα είδος μαργαρίτας το οποίο έχει πολύ μεγάλη δειάρκεια ανθοφορίας, από τον Φεβρουάριο-Μάρτιο μέχρι τον Σεπτέμβριο και μπορεί και παραπάνω. Είναι πολυετές ποώδες φυτό το οποίο όμως μετά την δεύτερη χρονιά γεράζει και βγάζει λιγότερα άνθη. Επίσης έχει μέτρια ανθεκτικότητα και δεν αντέχει στον παγετό. Αυτό στη φωτογραφία είναι ένα απ’ τα ελάχιστα που μας έμειναν μετά τον βαρύ χειμώνα. Είναι φυτό με μελισσοκομικό ενδιαφέρον καθώς δίνει κυρίως γύρη.

Στον κήπο είχαμε φυτέψει μεταξύ άλλων και ρόκα (Eruca sativa). Είναι ένα αρωματικό χορταρικό, που χρησιμοποιείται κυρίως σε σαλάτες, ιθαγενές της Ευρώπης κοινό στην Ελλάδα. Θεωρείται φυτό με μελισσοκομική αξία (Γενναδίου, 1959). Οι περισσότεροι μελισσοκόμοι το αγνοούν αυτό. Όχι άδικα καθώς στη σχετική βιβλιογραφία σπανίως αναφέρεται.

πατήστε στη φωτογραφία για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση

Οι μέλισσες την εντόπισαν και δεν άφησαν την ευκαιρία. Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη ρόκα αφροδισιακό χόρτο.  Έχει φαρμακευτικές ιδιότητες καθώς από τους σπόρους του φυτού λαμβάνεται ένα έλαιο το οποίο καταπολεμά τη βρογχίτιδα.

πατήστε στη φωτογραφία για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση

Οι βροχές των τελευταίων ημερών του Μαρτίου έριξαν το άνθος της αμυγδαλιάς και οι μέλισσες ότι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Στο χειμερινό μελισσοκομείο που διατηρούμε στα πεδινά, έχουμε φυτέψει πολλά μελισσοκομικά φυτά, καρποφόρα αλλά και άλλα, τα οποία εκτός των άλλων, λειτουργούν και ως δείκτες, προσφέροντάς μας μια πιο γενική γνώση περί των ανθοφοριών. Αρχές Απρίλη λοιπόν αμέσως μετά την αμυγδαλιά άνθισε και η αχλαδιά η οποία είναι ελκυστική κυρίως για την γύρη της και όχι το νέκταρ.

πατήστε στη φωτογραφία για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση

Η σημασία της γύρης για την επιβίωση των μελισσών είναι θεμελιώδης, αφού από τη γύρη οι μέλισσες προσλαμβάνουν τα περισσότερα και κυριότερα θρεπτικά στοιχεία που έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Συνάμα η αχλαδιά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ την διαδικασία της επικονίασης. Η μέλισσα συλλέγει τη γύρη από τους στήμονες του άνθους. Οι γυρεόκοκκοι οι οποίοι βρίσκονται στους ανθήρες των στημόνων περιλαμβάνουν τα αρσενικά γεννητικά κύτταρα. Η συλλέκτρια μέλισσα πλάθει τη γύρη σε μικρούς σβόλους την οποία τοποθετεί στα πίσω της πόδια για να την μεταφέρει στην κυψέλη.

Οι αμυγδαλιές άνθισαν στο κτήμα και οι μέλισσες ξεκίνησαν δουλειά. Αυτή η εποχή είναι πολύ σημαντική για το δυνάμωμα του μελισσιού και η αμυγδαλιά δίνει νέκταρ αλλά και μία εξαιρετική γύρη με πολύ υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες.

Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη μεγάλη ανθοφορία του έτους. Βέβαια στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μεγάλες μονοκαλλιέργειες αμυγδαλιάς ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί αμιγές μέλι απ’ το δέντρο αυτό, αλλά θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική. Το νέκταρ της είναι πολύ πλούσιο σε σάκχαρα 29-35%.