Σε έξαρση βρίσκονται τον τελευταίο χρόνο φλοιοφάγα έντομα που προσβάλλουν το πεύκο στη Βόρεια Θάσο, σε Ραχώνι, Λιμένα, Παναγία, προκαλώντας ξηράνσεις. Η ξήρανση είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, προβληματίζει η αύξηση του πληθυσμού. Οι δασολόγοι εκτιμούν πως, όταν αυξηθεί ο φυσικός εχθρός των εντόμων, θα επέλθει ισορροπία.

Ο πρόεδρος του Αγροτικού Μελισσοκομικού Συνεταιρισμού Μαριών Θάσου, Θανάσης Κοπανούδης, μεταφέρει την αγωνία του. «Το δάσος, αντί να πρασινίζει, κιτρινίζει. Πολλά πεύκα είναι ξεραμένα και πολλά άρχισαν να κιτρινίζουν». Σημειώνει ότι ενώ υπήρξε κινητικότητα το φθινόπωρο και κόπηκαν πεύκα, τώρα παρατηρείται στασιμότητα. «Έκοψαν μέρος των πεύκων και τα υπόλοιπα έμειναν». Τα μελίσσια βρίσκονται τώρα σε θερμότερα κλίματα, γιατί το πεύκο δίνει μετά τις 15 Μαρτίου» εξηγεί.

Στη Βόρεια Θάσο, έγιναν καρπώσεις, ώστε να απομακρυνθούν τα προσβεβλημένα δέντρα και να αποτραπεί ο κίνδυνος πυρκαγιάς. Έχουν κοπεί 1.000 χωρικά κυβικά μέτρα καυσόξυλου από την περιοχή του Λιμένα και αναμένεται να κοπούν άλλα τόσα, καθώς οι εργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη.

«Αν ξεραθούν τα πεύκα, δεν πλήττονται μόνο οι Έλληνες μελισσοκόμοι, καθώς στη Θάσο καταφθάνουν μελισσοσμήνη από όλη την Ελλάδα. Αν γίνει κίτρινο το δάσος, θα υπάρξουν συνέπειες στον τουρισμό, γιατί το νησί δεν θα είναι πλέον καταπράσινο. Πέρυσι, ήταν όλα πράσινα και τώρα βλέπουμε κίτρινες συστάδες», καταλήγει.

Ο δασολόγος στο Δασαρχείο Θάσου, Γιώργος Ράνης, εξηγεί ότι τα συμπτώματα εμφανίστηκαν πριν από δύο χρόνια και τα πράγματα χειροτέρεψαν το τελευταίο έτος. «Οι ξηράνσεις είναι αποτέλεσμα προσβολής του προηγούμενου έτους. Το έντομο μπαίνει εντός του ατόμου πεύκης και δημιουργεί στοές μέσα στο φυτό, με αποτέλεσμα να μη γίνεται σωστή κυκλοφορία στο δέντρο και να ξεραίνεται. Τα νέα έντομα που δημιουργούνται κάθε άνοιξη πετούν στα αμέσως επόμενα, γι’ αυτό στην απομάκρυνση περιλαμβάνεται και η κοπή των πρώτων ασυμπτωματικών στα τελευταία ξηρά». Από τον δήμο, όπου ανήκει το δάσος στη Βόρεια Θάσο, έγιναν καρπώσεις, ώστε να απομακρυνθούν τα προσβεβλημένα και να αποτραπεί ο κίνδυνος πυρκαγιάς. Σημειώνεται ότι έχουν κοπεί 1.000 χωρικά κυβικά μέτρα καυσόξυλου από την περιοχή του Λιμένα και αναμένεται να κοπούν άλλα τόσα, καθώς οι εργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη.

πηγή: ypaithros.gr

Κρυμμένο μέσα στο δάσος στα όρια του Ντάρτμουρ στη νότια Αγγλία, βρίσκεται ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι. Μία κυψέλη, όχι για μέλισσες αλλά για ανθρώπους. Το Humble Bee όπως ονομάζεται είναι ένα κατάλυμα για όσους θέλουν να αποδράσουν από την πόλη.

Αποπνέει ζεστασιά, έχει στυλ, προσφέρει ιδιωτικότητα αλλά και άνεση. Θυμίζει κυψέλη, αλλά και δεντρόσπιτο. Έχει τρεις ορόφους με πολύ μικρά δωμάτια αλλά όλες τις ανέσεις. Το κόστος είναι 136 ευρώ τη βραδιά.

Την περασμένη εβδομάδα η Σαουδική Αραβία πήρε την απόφαση να απαγορεύσει τις εισαγωγές ξένων βασιλισσών μέχρι και το τέλος του 2020. Ο κυριότερος λόγος είναι γιατί έτσι δημιουργούνται υβρίδια μελισσών που είναι ευάλωτα σε ασθένειες.

Μελισσόπιτες σε λαϊκό παζάρι της επαρχίας Ασίρ στη Σαουδική Αραβία.
(photo: Michael Bou-Nacklie)

Οι επιστήμονες πάντα προειδοποιούσαν τους μελισσοκόμους να προτιμούν τις ντόπιες φυλές γιατί είναι καλύτερα προσαρμοσμένες στο περιβάλλον τους, όμως η ανεξέλεγκτη μετακίνηση βασιλισσών ανά τον κόσμο, έφερε τους μελισσοκόμους αντιμέτωπους με πολλά και σοβαρά προβλήματα. Πολλές από τις μέλισσες που εισήχθησαν μετέφεραν ασθένειες με τις οποίες οι ντόπιοι πληθυσμοί δεν είχαν έρθει σε επαφή ποτέ στο παρελθόν, γεγονός που οδήγησε σε ολέθριες συνέπειες.

Μελίσσια άρχισαν να καταρρέουν και αποικίες χάνονταν ξαφνικά. Επίσης βασίλισσες απόγονοι ξένων, διασταυρώθηκαν με ντόπιους κηφήνες, δημιουργώντας υβρίδια, τα οποία με τον καιρό αποδείχτηκαν πιο ευάλωτα σε ασθένειες. Οι ντόπιες φυλές είχαν προσαρμοστεί άριστα στις εκάστοτε κλιματολογικές συνθήκες καθώς ζουσαν εκεί για εκατομμύρια χρόνια. Όταν άρχισαν να εισρέουν Αγγλικές και Ιταλικές φυλές σε ξηρά περιβάλλοντα, όπως αυτό της Μέσης Ανατολής, δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ.

Η μέλισσα της Σαουδικής Αραβίας Apis Mellifera Jemenitica

Η ντόπια φυλή μελισσών της Σαουδικής Αραβίας είναι η Apis Mellifera Jemenitica μια μικρότερη και λεπτότερη σε μέγεθος μέλισσα απ’ την Ευρωπαϊκή, η οποία έχει προσαρμοστεί απόλυτα στο ερημικό κλίμα, με τις ακραία υψηλές θερμοκρασίες. Με την παραγωγή να έχει πέσει και την τιμή του μελιού να ανεβαίνει συνεχώς, οι μελισσοκόμοι ενημέρωσαν τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Abdul Rahman Al-Fadli και μαζί πήραν την απόφαση αυτή.

 

Στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, παράγεται το 80% των αμυγδάλων παγκοσμίως! Είναι εύλογο ότι μια καλλιέργεια τέτοιας κλίμακας δεν απαιτεί μόνο μεγάλες ποσότητες νερού, αλλά και ένα τεράστιο αριθμό επικονιαστών.

Για να γονιμοποιηθούν οι αμυγδαλιές και να παραγάγουν ποιοτικότερους αλλά και περισσότερους καρπούς, χρειάζονται 2 κυψέλες ανά στρέμμα. Οι ποικιλίες της αμυγδαλιάς στην πλειονότητά τους είναι αυτόστειρες και χρειάζονται σταυρεπικονίαση, πράγμα που σημαίνει ότι οι μέλισσες είναι απολύτως απαραίτητες. Συνολικά κάθε χρόνο μεταφέρονται 1,7 εκατομμύρια μελίσσια, από κάθε πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών, στην μεγαλύτερη μαζική μετακίνηση μελισσοσμηνών παγκοσμίως. Δηλαδή το 70% όλων των διαθέσιμων κυψελών των ΗΠΑ σύμφωνα με τον Gene Brandi, μελισσοκόμο και αντιπρόεδρο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Μελισσοκομίας.

Φυσικά όλος αυτός ο στρατός από μέλισσες δεν παραμένει στην Καλιφόρνια για πολύ. Η ανθοφορία της αμυγδαλιάς διαρκεί 2-3 εβδομάδες και μετά η περιοχή μετατρέπεται σε έρημο, που δε μπορεί να θρέψει όλες αυτές τις μέλισσες. Βέβαια οι μελισσοκόμοι στις ΗΠΑ είναι μαθημένοι καθώς μετακινούνται και για τα μανταρίνια στη Φλόριντα αλλά και για τα κεράσια στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με τον πανικό που επικρατεί κατά την ανθοφορία της αμυγδαλιάς.

Τι κάνει όμως τους μελισσοκόμους να διανύουν τόσο μεγάλες αποστάσεις, ξεκινώντας ακόμη και από το Μέιν, στην ανατολική ακτή, για μια ανθοφορία; Η αλήθεια είναι ότι οι αμυγδαλοπαραγωγοί πληρώνουν από $165 έως και $200 ανά κυψέλη! Σύμφωνα με τον Brandi τα έσοδα των μελισσοκόμων από το μέλι δεν είναι σταθερά κάθε έτος, ενώ οι παραγωγές έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια. Το 2012 για παράδειγμα, οι μελισσοκόμοι των ΗΠΑ έβγαλαν 283 εκατομμύρια δολάρια από το μέλι, έναντι περίπου 656 εκατομμυρίων δολαρίων από την επικονίαση.

Ποιος είναι όμως ο αντίκτυπος στην υγεία των μελισσών όταν τρέφονται αποκλειστικά από μονοκαλλιέργειες; Τα φυτοφάρμακα και οι ρυθμιστές ανάπτυξης επιβαρύνουν τις μέλισσες. Κατά τη διάρκεια της ανθοφορίας της αμυγδαλιάς στην Καλιφόρνια το 2014, ένα ποσοστό μεταξύ του 15 και 25% των μελισσών υπέστη σοβαρές βλάβες. Από ολοκληρωτική κατάρρευση αποικιών, έως την εμφάνιση, στην επόμενη γενιά, παραμορφωμένων μελισσών.

Οι μεγάλες μονοκαλλιέργειες είναι το ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη παρασίτων και αυτό έχει ως συνέπεια την αντιμετώπιση με χημικά. Συνάμα όταν συγκεντρώνεται τόσο μεγάλος αριθμός μελισσιών σε μια τόσο στενή γεωγραφική περιοχή διευκολύνεται η διάδοση ιών και άλλων παθογόνων παραγόντων μεταξύ των μελισσών.

Οι μέλισσες επίσης στρεσάρονται αρκετά κατά τις μεταφορές και στη συγκεκριμένη περίπτωση το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο. Ο Jeff Pettis, από το USDA, είχε δημοσιεύσει μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία οι μέλισσες παρουσίαζαν δυσκολία να αναπτύξουν πλήρως τους αδένες τους, έπειτα από μακροχρόνια ταξίδια και αυτό είχε επίπτωση στην επόμενη γενιά καθώς δεν μπορούσαν να την ταΐσουν σωστά.

Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και ο νέος νόμος για τα φορτηγά στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τον οποίο για λόγους ασφαλείας θα πρέπει να υπάρχει 10ωρη στάση για κάθε 11 ώρες ταξίδι, με τα φορτηγά να παρακολουθούνται με ηλεκτρονική συσκευή.

Οι μελισσοκόμοι αντέδρασαν καθώς θεώρησαν ότι το να σταματήσουν σε θερμές περιόδους της ημέρας θα έθετε τις μέλισσες σε κίνδυνο καθώς αυτές θα παρέμεναν κλεισμένες. Όμως δεν μπορεί και κάποιος να οδηγεί για 20 ώρες συνεχόμενες.

Πίσω στην Καλιφόρνια οι αμυγδαλιές συνεχίσουν να αυξάνονται. Από το 2005 έχουν αυξηθεί κατά 50% και μην ξεχνάτε πως για κάθε νέο στρέμμα χρειάζονται και 2 νέες κυψέλες ενώ μόνο πέρυσι η αύξηση άγγιξε το 5%. Για το 2018 θα χρειαστούν 1,9 εκατομμύρια μελίσσια.

Όμως φέτος παρατηρείται μείωση της τάξης του 15% του ενδιαφέροντος των μελισσοκόμων για την ανθοφορία της αμυγδαλιάς, είτε λόγω της καλοκαιρινής ξηρασίας σε Ντακότα και Μοντάνα, είτε λόγω των τυφώνων Harvey και Irma που έφεραν ισχυρούς ανέμους, βροχές και σημαντικές πλημμύρες στη Φλόριντα και το Τέξας.  Τα μελίσσια χρειάστηκαν συμπληρωματική σίτιση και όχι τροφή από φυσικές πηγές με αποτέλεσμα να μην είναι “έτοιμα” για μια τέτοια μετακίνηση… Εικόνες μεγάλου συνωστισμού, όπως αυτή παραπάνω δεν αναμένεται να επαναληφθούν και φέτος. Θα μάθουμε σύντομα τι επίπτωση μπορεί να έχει αυτό.

Στράτος Σαραντουλάκης
(με πηγές από: beeculture, motherjones)

Το τελευταίο παρθένο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας κινδυνεύει έπειτα από την απόφαση να γίνουν έρευνες από την Ιταλική εταιρία πετρελαίου Geotec για την εύρεση υδρογονανθράκων και εκμετάλλευση τους, στην περιοχή του Ζαγορίου.

Σε μια περιοχή που εκτείνεται από τον Δήμο Πωγωνίου Ιωαννίνων και φτάνει μέχρι τη Θεσπρωτία, αρχικά κατασχέθηκαν ιδιωτικές εκτάσεις με απίστευτες μεθοδεύσεις (τις οποίες μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ) οι οποίες στη συνέχεια παραχωρήθηκαν για χρήση σε πετρελαϊκές εταιρείες.

Από κει και πέρα για να διεξαχθεί η έρευνα, πρέπει να αποψιλωθεί μεγάλο μέρος του δάσους, ώστε να γίνουν οι 11.500 γεωτρήσεις που προβλέπονται και στις οποίες θα τοποθετηθούν εκρηκτικά. Τα αναπόφευκτα αποτελέσματα ανάμεσα στα άλλα αφορούν τον κίνδυνο απελευθέρωσης στην ατμόσφαιρα υδρόθειου το οποίο είναι ένα άχρωμο, δηλητηριώδες, διαβρωτικό, εύφλεκτο και εκρηκτικό αέριο, αλλά και μονοξειδίου του άνθρακα.

Τις τελευταίες μέρες έγιναν κάποιες δράσεις από ντόπιους και μη οι οποίοι διαμαρτύρονται, όμως άνθρωποι της εταιρίας τους απομάκρυναν απειλώντας τους μάλιστα με αυτόφωρο. Αυτοί που αναμένεται να πληγούν άμεσα είναι οι κτηνοτρόφοι της περιοχής, οι εταιρίες παραγωγής μεταλλικού νερού και φυσικά οι μελισσοκόμοι.

Παρά τα προγράμματα αγροτικής ανάπτυξης και τις άμεσες ενισχύσεις μέσω χρηματοδοτήσεων, μόλις το 6% των αγροτών στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι νέοι κάτω των 35 ετών. Για την ακρίβεια το ποσοστό είναι 5,94% και είναι το χαμηλότερο της τελευταίας τουλάχιστον δεκαετίας.

Η γήρανση των αγροτών αποτελεί βασικό θέμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής γεωργίας. Ένας στους δύο Ευρωπαίους αγρότες (54,92%) είναι άνω των 55 ετών. Ειδικά οι χώρες που χαρακτηρίζονται από μικρές γεωργικές εκμεταλλεύσεις ή χώρες με πολλές ορεινές περιοχές παρουσιάζουν ακόμα υψηλότερο ποσοστό ηλικιωμένων. Το πρόβλημα οφείλεται σε πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες και αυτό καθιστά ακόμα δυσκολότερη την λύση του.

Το ερώτημα όμως είναι τι θα τρώμε σε 20 χρόνια από σήμερα;

Τα στατιστικά στοιχεία είναι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Την ανανέωση της άδειας χρήσης της γλυφοσάτης αποφάσισε η Ε.Ε., επιλέγοντας την προάσπιση των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων αντί της υγείας των πολιτών και της προστασίας του περιβάλλοντος.

Η αρμόδια Επιτροπή Εφέσεων -που αποτελείται από εμπειρογνώμονες των 28 χωρών-μελών της Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- ενέκρινε με την απαιτούμενη ειδική πλειοψηφία την επέκταση της αδείας χρήσης της χημικής ουσίας στην επικράτεια της Ε.Ε. για ακόμη πέντε χρόνια αγνοώντας τις προειδοποιήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τα ψηφίσματα εκατομμυρίων ευρωπαϊων πολιτών.

Η γλυφοσάτη, βασικό συστατικό του μεγαλύτερου σε πωλήσεις ζιζανιοκτόνου στον κόσμο Roundup που παράγει ο αγροχημικός κολοσσός Μonsanto, είναι σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Έρευνας για τον Καρκίνο (ΙARC) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας «πιθανότατα καρικινογενής». Την ίδια άποψη έχουν εδώ και χρόνια αρκετοί ανεξάρτητοι επιστήμονες. Αλλά και η Monsantο γνωρίζει ήδη από τη δεκαετία του 1980 ότι το «Roundup» προκαλεί γενετικές ανωμαλίες και δυσμορφίες σε πειραματόζωα και τουλάχιστον από το 1999 ότι η ουσία αυτή είναι επικίνδυνη και για την ανθρώπινη υγεία.

Παρ’ όλα αυτά η Κομισιόν πρότεινε τον προηγούμενο μήνα στην Μόνιμη Επιτροπή Φυτών, Ζώων, Τροφίμων και Ζωοτροφών (PAFF) της Ε.Ε. τη δεκαετή ανανέωση της άδειας χρήσης της γλυφοσάτης. Δεν κατάφερε ωστόσο να αποσπάσει την ειδική πλειοψηφία που απαιτείτο. Επεχείρησε εκ νέου στις αρχές Νοεμβρίου προτείνοντας πενταετή ανανέωση αλλά και πάλι «έφαγε τα μούτρα της». Για την επίτευξη της απαιτούμενης ειδικής πλειοψηφίας θα έπρεπε : α. το 55% των χωρών της Ε.Ε. να ψηφίσουν υπέρ και β. η πρόταση να υποστηριχθεί από χώρες που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 65% του συνολικού πληθυσμού.

Την Δευτέρα, κατάφερε να περάσει την επέκταση της άδειας χρήσης της επικίνδυνης ουσίας κυρίως χάρη στην αλλαγή στάσης της Γερμανίας.

Συγκεκριμένα στην αρμόδια Επιτροπή Προσφυγών όπου εκδικάστηκε τελεσίδικα η πρόταση της Κομισιόν, 18 χώρες που αντιπροσωπεύουν λίγο περισσότερο από το 65% του πληθυσμού της ΕΕ, ψήφισαν υπέρ της πενταετούς επέκταση της αδείας χρήσης της γλυφοσάτης, 9 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) καταψήφισαν ενώ μία (Πορτογαλία) απείχε.

Ζιζάνια… στο Βερολίνο

Η πλάστιγγα υπέρ της παράτασης της χρήσης του ζιζανιοκτόνου έγειρε με την θετική, αυτή τη φορά, ψήφο της Γερμανίας, η οποία απείχε στην προηγούμενη ψηφοφορία.

Και πέρα από την χαρά της Monsanto, η θετική αυτή ψήφος έσπειρε… ζιζάνια μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών (που έχουν ταχθεί κατά της γλυφοσάτης) και των Χριστιανοδημοκρατών στο Βερολίνο, που μέχρι να αποφασίσουν εάν θα σχηματίσουν πάλι «μεγάλο συνασπισμό», εξακολουθούν να συγκυβερνούν ως υπηρεσιακή κυβέρνηση.

Ο καυγάς ήταν δημόσιος. Η επικεφαλής του SPD στη Βουλή Andrea Nahles έκανε λόγο για «σοβαρή κατάχρηση εμπιστοσύνης» και για μια κίνηση που θα «βαρύνει» στις διαπραγματεύσεις.

Τι έγινε; Κάτι σαν μίνι «πραξικόπημα» εκ μέρους του κόμματος της Α. Μέρκελ καταγγέλουν οι Σοσιαλδημοκράτες.

Η Γερμανία απείχε στην προηγούμενη ψηφοφορία για την γλυφοσάτη κατ’ εντολή της υπουργού Περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντρικς που ανήκει στο SPD. Αυτή τη φορά ψήφισε υπέρ κατ’ εντολή του Χριστιανοκοινωνιστή υπουργού Γεωργίας, Κρίστιαν Σμιτ, ο οποίος φαίνεται ότι δεν ενημέρωσε την συνάδελφό του.

Ένας από τους λόγους που ο Σμιτ αγνόησε την προηγούμενη στάση της κυβέρνησης του- γράφει το Spiegel- είναι οι αφόρητες πιέσεις που άσκησαν στον Βαυαρό πολιτικό οι… Βαυαροί αγρότες που θέλουν το επικίνδυνο ζιζανιοκτόνο για τα χωράφια τους.

Η αλλαγή στάσης της Γερμανίας είναι εμφανώς επιλογή και της ...Bayer, η οποία έχει εξαγοράσει εδώ τηMonsanto και -αναμένοντας το πράσινο φως από τις αντιμονοπωλιακές αρχές της Ε.Ε.- προσδοκά σε κέρδη δισεκατομμυρίων.

Μαζί με την Γερμανία στάση άλλαξαν και οι Ρουμανία, Βουλγαρία, Πολωνία που στην προηγούμενη ψηφοφορία απείχαν.

Η μόνη που παρέμεινε πιστή στην αποχή ήταν η Πορτογαλία.

Ας σημειωθεί ότι κάθε χρόνο περί τα 3,45 εκατομμύρια ευρωπαίοι προσβάλλονται κάθε χρόνο από καρκίνο ενώ περίπου 1,75 εκατομμύρια είναι αυτοί που φεύγουν τελικά εξ αιτίας αυτού.

πηγή: efsyn.gr
Συντάκτης: Μπάμπης Μιχάλης

Πριν από περίπου 25 χρόνια έγιναν προσπάθειες ώστε κάποια Ελληνικά μέλια να πάρουν έγκριση ΠΟΠ. Διάφοροι Σύλλογοι αλλά και ιδιώτες κατέθεσαν αιτήσεις για συγκεκριμένους τύπους μελιού, όμως από αυτούς, μόνο το μέλι Ελάτης-Μαινάλου -Βανίλια κατάφερε να πάρει έγκριση.

Η αλήθεια είναι ότι κάποιες αιτήσεις, όπως π.χ. για το Πευκόμελο Ελλάδας που είχε καταθέσει η Κοινοπραξία Μελ/κών Συνεταιρισμών Βόρειας Ελλάδας, απορρίφθηκαν γιατί ήταν πολύ γενικές. Υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή και ήταν αδύνατος ο καθορισμός μοναδικών χαρακτηριστικών ώστε να πάρει ένδειξη ΠΟΠ. Όμως κάποιες άλλες ποικιλίες όπως για παράδειγμα η πευκοσουσούρα Ζερβοχωρίων ή το θυμαρίσιο μέλι Κρήτης μπορούσαν να πάρουν έγκριση, κάτι που όμως δεν έγινε.

Η δικαιολογία του Τμήματος Μελισσοκομίας του Υπουργείου Γεωργίας ήταν ότι απέρριψε ή δεν προώθησε τις άλλες αιτήσεις διότι παρουσίασαν πολλές ατέλειες. Χαρακτηριστικό της τότε απλής και ταχύτατης διαδικασίας είναι ότι μεταξύ υποβολής αιτήσεως για το ΠΟΠ ελάτης (30-12-1993) και δημοσίευσης της απόφασης για αναγνώριση του μελιού ΠΟΠ στη επίσημη εφημερίδα του κράτους (ΦΕΚ16/14-1-1994) μεσολάβησαν μόλις 15 ημέρες συμπεριλαμβανομένων των γιορτών και των αργιών!!!.

Ας επιστρέψουμε όμως στην περίπτωση του μελιού Ελάτης-Μαινάλου -Βανίλιας. Παρά το γεγονός ότι πήρε έγκριση αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι υπήρξαν πολλά λάθη και τραγελαφικές παραλείψεις που ουσιαστικά απαγόρευαν την πώληση του(!). Οι αδελφοί Μαραγκού που είχαν καταθέσει την αίτηση εξαφανίστηκαν (ίσως απεβίωσαν οι άνθρωποι) και έτσι κανείς δεν θεωρούνταν αρμόδιος να κάνει ας πούμε κάποια ένσταση…

Η επιστολή του καθηγητή του ΑΠΘ κ. Ανδρέα Θρασυβούλου στο Υπουργείο το 1994 μέσω της οποίας τονίζει τα λάθη και τις παραλείψεις για το μέλι Ελάτης-Μαινάλου -Βανίλια.

Συγκεκριμένα για το μέλι Ελάτης-Μαινάλου -Βανίλια:

• α) Στην έγκριση αναγράφεται ότι έχει καλή γεύση και ξεχωριστή εμφάνιση λόγω της βανίλιας που περιέχει. Η φράση αυτή είναι λανθασμένη γιατί το μέλι ελάτης δεν περιέχει βανίλια αλλά έχει την εμφάνιση της βανίλιας.
• β) Αναφέρεται ότι προέρχεται σε ποσοστό 80% από έλατο και 20% από άνθη. Η αναφορά αυτή είναι λανθασμένη γιατί το ποσοστό ανάμιξης ελάτης και άνθους αφενός δεν μπορεί να υπολογιστεί και αφετέρου αποκλείει το αμιγές μέλι Ελάτης.
• γ) Έχει εγκριθεί ως μέλι ΠΟΠ Ελάτης Μαινάλου Βανίλιας ενώ οι προδιαγραφές του στο ΦΕΚ λανθασμένα αναφέρονται στα οργανοληπτικά και χημικά χαρ/κά του μελιού Ελάτης Μαινάλου–Βυτίνας.
• δ) Η υγρασία του μελιού ΠΟΠ που εγκρίθηκε θα πρέπει να είναι από 14,0% έως 15,5%. Όμως η υγρασία στο ελατήσιο μέλι Μαινάλου κυμαίνεται από 13% έως 17% και τα στενά όρια υγρασίας που ορίστηκαν δημιουργούν δυσκολίες στη διακίνηση του προϊόντος και μπελάδες στον αγορανομικό έλεγχό του.
• ε) Σύμφωνα με τις εγκεκριμένες προδιαγραφές η «φαινομένη ζαχαρόζη του μελιού Ελάτης Μαινάλου Βανίλιας θα πρέπει να είναι άνω του 10% με όριο από 8 έως 18%». Πέραν από την ανακολουθία (άνω του 10% με όριο από 8 έως 18%) η φαινομένη ζαχαρόζη ως κριτήριο του μελιού, έχει καταργηθεί πια και αντικατασταθεί με τη σουκρόζη, με όριο κάτω από 5%.

Τότε ο κ. Ανδρέας Θρασυβούλου από το ΑΠΘ αφού διαπίστωσε αυτά τα λάθη έστειλε επιστολή στον τότε Υπουργό Γεωργίας κ. Φλώρο Κωνσταντίνου με ημερομηνία 7/6/1994, τονίζοντας τις λανθασμένες προδιαγραφές και προειδοποιώντας ότι μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στον Έλληνα μελισσοκόμο και ότι είναι απαγορευτική για τη διακίνηση του ελατήσιου μελιού. Η επιστολή δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό Μελισσοκομική Επιθεώρηση την ίδια χρονιά.

Η απάντηση του Υπουργείου 22 χρόνια μετά.

Δεν έλαβε καμία απάντηση από το Υπουργείο, μέχρι τις 10/11/2016, δηλαδή 22 χρόνια μετά τον εντοπισμό του προβλήματος (!!). Με επιστολή του, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, Τμήμα ΠΟΠ/ ΠΓΕ/ΕΠΙΠ και άλλων Συστημάτων ποιότητας ενημέρωσε ότι το μέλι Ελάτης δεν το έχουν κατατάξει καν στην κατηγορία «μέλι» αλλά στην κατηγορία «Λοιπά Προϊόντα» και ότι υπάρχουν προβλήματα στην εμπορία του.

Συμπερασματικά λοιπόν, όχι μόνο χάσαμε την ευκαιρία να εγγράψουμε ως ΠΟΠ τις διακριτές κατηγορίες ελληνικού μελιού σε μια εποχή που ήταν πολύ πιο εύκολο, αλλά και την μοναδική κατηγορία που αναδείξαμε ως χώρα, τη χαρακτηρίσαμε με λανθασμένες προδιαγραφές με αποτέλεσμα να μη συγκαταλέγεται καν στα μέλια, αλλά στα λοιπά προϊόντα!!!

Του κ. Ανδρέα Θρασυβούλου
Εργαστήριο Μελισσοκομίας-Σηροτροφίας
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

«“Σαράντα χρόνια προσπαθώ να καλλιεργήσω αυτό τον τόπο και δεν φυτρώνουν ούτε πέτρες! Χάνεις τον καιρό σου!”, ήταν τα πρώτα λόγια ενός γείτονα, όταν ήρθα στην περιοχή πριν από 7 χρόνια για να δουλέψω τη γη», θα πει η Άννα Μορδεχάι από το Περιβόλι στη Βάρη, μία επιχείρηση που στοχεύει να «φέρει τους αστούς πιο κοντά στη φύση», όπως εξηγεί.

Πώς κατάφερε να μετατρέψει ένα έδαφος άγονο σε μία σύγχρονη όαση; «Εφαρμόζοντας τις αρχές της Περμακουλτούρας, η οποία δεν σου λέει πώς να καλλιεργήσεις αλλά πώς πρέπει να σκέφτεσαι και να οργανώνεις τη λειτουργία σου, ώστε να δρας σύμφωνα με τη φύση, υιοθετώντας τις αρχές της αειφορίας. Η φύση είναι ξεκάθαρα το αφεντικό. Αντί να της εναντιωνόμαστε, παρατηρούμε τα μοτίβα της και προσπαθούμε να τα αναπαράγουμε – σαν να ανεβαίνεις σε μία σανίδα του surf και αφήνεσαι να σε οδηγήσει το ρεύμα».

Ηγετικές φυσιογνωμίες στον χώρο της Περμακουλτούρας, οι Perrine και Charles Herve’ – Gruyer, αγρότες και εκπαιδευτές μαζί, μεγαλώνουν τα 4 παιδιά τους στη Φάρμα του Μπεκ Ελουέν, στη Νορμανδία. Η σχέση τους με τον χώρο της γεωργίας ανύπαρκτη, καθώς η μεν Perrine έκανε καριέρα ως νομικός σύμβουλος διεθνών επιχειρήσεων στην Ασία, ο δε Charles, ήταν παιδαγωγός και ναυτικός – για πάνω από 20 χρόνια ταξίδευε ανά τον κόσμο με ωκεανογραφικό σκάφος, δημιουργώντας ντοκιμαντέρ και γράφοντας βιβλία για τη φύση. «Η Perrine κι εγώ θέλαμε να τρέφουμε την οικογένειά μας με υγιεινά και ζωντανά προϊόντα, καλλιεργημένα με αγάπη από τα χέρια μας. Γίναμε αγρότες. Οι πηγές έμπνευσής μας προέρχονται από τους αυτόχθονες λαούς, τους αγρότες του παρελθόντος αλλά και από τις τελευταίες προόδους στον τομέα της φυσικής γεωργίας. Η Περμακουλτούρα, επάνω στην οποία έχει σχεδιαστεί η φάρμα μας, είναι σαν μία έξυπνη εργαλειοθήκη, που επιτρέπει να αναπτυχθούν τρόποι ζωής, με σεβασμό τόσο στη γη όσο και στους κατοίκους της», γράφει ο Charles στο βιβλίο τους «Περμακουλτούρα» (εκδ. Καπόν) με τη στήριξη του World Human Forum.

Το πρόβλημα γίνεται λύση

«Αναζητούσαμε μια ζωή με νόημα, ποιότητα και αυτάρκεια», θα πει η Perrine, εξηγώντας πως «τίποτε δεν ήταν προϊόν της φαντασίας μας: εμπνευστήκαμε από τις γεωργικές τεχνικές του παρελθόντος και τις αναμείξαμε με τη σύγχρονη, επιστημονική γνώση – δεν είμαστε κατά της προόδου! Χρησιμοποιούμε Η/Υ συνεχώς για την καλύτερη οργάνωσή μας. Αλλά στη γη, η δουλειά γίνεται με τα χέρια. Η παρατήρηση και η σκέψη είναι οι καλύτεροι τρόποι για την προαγωγή της γεωργίας». «Αν και ριψοκίνδυνη επιλογή, ξαναβάλαμε το ανθρώπινο χέρι στο επίκεντρο της διαδικασίας της αγροτικής παραγωγής», προσθέτει ο σύζυγός της σε επίρρωση των προλεχθέντων. «Απερίσκεπτο στοίχημα σε μία εποχή που η εργασία κοστίζει ακριβά και τα αγροτικά προϊόντα δεν αποδίδουν. Όμως η Περμακουλτούρα προτείνει να μετατρέψουμε το πρόβλημα σε λύση, καθώς ο άνθρωπος αποτελεί πλεονέκτημα όταν του εμπιστευόμαστε εργασίες, που η μηχανή δύσκολα μπορεί να πραγματοποιήσει: δημιουργώντας καλλιεργημένους χώρους εντατικά ζωντανούς, φροντίζοντας με αγάπη το έδαφος και τα φυτά, συνδυάζοντας και πυκνώνοντας τις καλλιέργειες, διαπιστώσαμε ότι η γη μας γινόταν γονιμότερη και η παραγωγή ήταν ανάλογη. Η φάρμα μας σήμερα, έχει εξελιχθεί σε ένα μωσαϊκό από μικρά οικοσυστήματα που αλληλεπιδρούν: λιμνούλες, νησιά, περιβόλια, δάσος-κήπο, καλλιέργεια σε αναχώματα, βοσκότοπους. Κυριαρχεί η εντύπωση μιας άφθονης γενναιοδωρίας». «Επαναφέρουμε την ομορφιά της φύσης», τονίζει η Perrine.

«Η Περμακουλτούρα δεν επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την παραγωγή ανά παραγωγική μονάδα αλλά ανά τετραγωνικό μέτρο εδάφους», αναφέρει η Αννα Μορδεχάι, δίνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Αντί να φυτέψουμε δύο ντοματιές σε απόσταση 40 εκ. μεταξύ τους, όπως θα έκανε ένας συμβατικός αγρότης, εμείς ανάμεσά τους θα φυτέψουμε τέσσερα μαρούλια, που θα εμποδίσουν τα αγριόχορτα να φυτρώσουν –η φύση απεχθάνεται τον κενό χώρο– θα σκιάσουν τις μικρές ντοματιές και όταν αυτές χρειαστούν τον χώρο, εμείς θα έχουμε ήδη συγκομίσει τα μαρούλια».

«Οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευθεί να σκέφτονται τα πάντα σαν μία ευθεία γραμμή, το ένα να διαδέχεται το άλλο, παραλείποντας έτσι τον παράγοντα αλληλεπίδραση, που είναι καθοριστικός. Όλα όμως βασίζονται στην κοινή λογική. Λειτουργούν σαν ένας κύκλος», καταλήγει η Perrine.

Σαν ένα νέο «λογισμικό»

«Απέναντι στη σφοδρότητα του αγροβιομηχανικού ποταμού, που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του αφήνοντας τη γη εξαντλημένη και τον κόσμο λαβωμένο, η Φάρμα του Μπεκ Ελουέν είναι μία όαση», διαβάζει κανείς στον πρόλογο του βιβλίου «Περμακουλτούρα» που υπογράφει ο Philippe Desbrosses, αγρότης, δρ Επιστημών του Περιβάλλοντος, συνιδρυτής των περισσότερων ιστορικών κινημάτων βιολογικής γεωργίας. Όπως επισημαίνει ο ίδιος: «Φαίνεται ότι εκεί που υπάρχει σεβασμός στη φύση, η ζωή ανθίζει με δεκαπλάσια ενέργεια».

Για τον Charles, «η Περμακουλτούρα αποτελεί ένα νέο παράδειγμα, ένα νέο “λογισμικό”. Στους αντίποδες του κυρίαρχου αγροτικού συστήματος, το οποίο δεν σταματά να τεχνοποιεί τη φύση, προσπαθούμε να εκμεταλλευθούμε τις υπηρεσίες που παρέχουν γενναιόδωρα τα οικοσυστήματα. Μήπως η φύση δεν προσφέρει στα φυτά όλα όσα χρειάζονται για την ανάπτυξή τους; Επιπλέον, συνειδητοποιούμε πως όταν αγγίζουμε τη γη, συνδεόμαστε ξανά με όλα όσα διαμορφώνουν τη ζωή των Ανθρώπων: τη διατροφή, την υγεία, τα τοπία, την απασχόληση, την οικονομία, την τέχνη της συμβίωσης, καθώς και με ό,τι πιο οικείο έχουμε – τις συγκινήσεις μας, την παρουσία μας στον κόσμο, τη σχέση μας με τη ζωή».

πηγή: Καθημερινή
Οι φωτογραφίες είναι από τη φάρμα του Μπεκ Ελουέν στην Γαλλία (climateheroes.org)